-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
رئیس جمهور محمود احمدی نژاد روز پنجشنبه گفت که ایران هفته بعد شرایط اش را برای گفتگو با قدرت های جهانی، بعد از این که آنها سازمان ملل را مجبور به اعمال تحریم های جدید علیه برنامه هسته ای ایران کردند، مطرح می کند.
وب سایت رسمی تلویزیون، سخنان احمدی نژاد را در جمع روحانیون نقل کرده است:«جمهوری اسلامی ایران، هفته بعد شرایط اش را برای مذاکره با کشورهایی که راه حل تحریم علیه ایران را صادر کرده اند، اعلام می کند.»
در نهم ژوئن، شورای امنیت سازمان ملل چهارمین دور تحریم ها علیه ایران را به دلیل امتناع از توقف برنامه مجادله برانگیز غنی سازی اورانیوم اعمال کرد.
از آنجا که اورانیوم غنی شده هم در تهیه سوخت برای انرژی راکتورهای هسته ای و هم در تولید هسته قابل انشقاق بمب اتمی استفاده می شود، قدرت های غربی از این که ایران دارای برنامه تولید مخفیانه سلاح های هسته ای باشد در هراس هستند. اما تهران اصرار دارد که اهداف هسته ای اش کاملا صلح آمیز است.
بلافاصله پس از صدور قعطنامه تحریم ها و با توجه به سیاست دوگانه تحریم و گفتگو، قدرت های جهانی و اتحادیه اروپا برای گفتگو با تهران برای حل این مساله فراخوانده شدند.
احمدی نژاد گفت که پیشنهاد مذاکرات نشان می دهد که قدرت های جهانی «خودشان هم خیلی ترسیده اند، چون بلافاصله بعد از تصویب، گفته اند که می خواهند با ایران صحبت کنند.» «آن کشورهایی که ملت ایران را تهدید می کنند، ترسیده اند ولی ایران تهدیدهای آنها را خنثی خواهد کرد.»
از بخت بد اظهارات احمدی نژاد، این مساله را تلقین می کند که شرایط ایران برای گفتگوهای تازه، احتمالا سخت و دشوار خواهد بود. خبرگزاری مهر سخنان احمدی نژاد را نقل کرده است که گفته: «آنها تحریم ها را صادر کرده اند و سپس گفته اند بیاید و صحبت کنید. خیلی خب. ما مذاکره می کنیم، ولی از راهی که آنها پشمان شوند و دوباره چنین غلطی را مرتکب نشوند.»
اعلام تحریم های سازمان ملل در متابعت از اقدامات تنبیهی یکطرفه آمریکا و اتحادیه اروپا صورت گرفته است. در همین حال کنگره آمریکا، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران و صادرات گاز و دیگر تولیدات تصفیه شده انرژی را در قانون گذاری هدف گرفته است تا مجازات های آمریکا علیه دولت تهران را به دلیل برنامه مشکوک سلاح های هسته ای تشدید کند.
مجلس نمایندگان و سنای امریکا روز پنجشنبه می خواستند به راه حلی رای دهند که خواستار مجازات کمپانی های خارجی ای است که به ایران اجناس، خدمات و تکنولوژی مورد استفاده در بخش انرژی را می فروشند. مجلس نمایندگان، متن لایحه اش را در اکتبر به تصویب رسانده بود و سنا در ژانویه آن را قانونی کرد. رهبران دمکرات ها اقدام نهایی را به تاخیر انداختند تا جایی که راه حل های دیپلماتیک می توانست این مساله را به پایان برساند.
شورای امنیت سازمان ملل، دوهفته پیش، دور چهارم تحریم ها علیه ایران را به تصویب رساند که سپاه قدرقمند انقلاب و سرمایه گذاری های ایران روی موشک های بالستیک و مواد هسته ای را هدف گرفته است.
وزارت خزانه داری امریکا هم هفته گذشته، سه دوجین کمپانی و اشخاص را به لیستی اضافه کرد که به دلیل ارتباط شان با برنامه هسته ای ایران یا نقش شان در کمک به ایران برای گریز از تحریم های موجود، در معرض مجازات قرار دارند.
رئیس مذاکره کنندگان طرح، سناتور دمکراتیک کریستوفر داد و هاروارد برمن دمکرات گفتند:«ما باید در درجه نخست، ایران را از ادامه برنامه غیرمجاز هسته ای اش بازداریم.» او گفت:«قانون گذاری های ما، مدیریت ابزارهای قوی و جدیدی را برای فشار به ایران برای تغییر مسیر حرکتش فراهم می کند.»
کاخ سفید خواستار مصالحه است و گفت: با«استراتژی چندجانبه برای ایزوله کردن و تحت فشار گذاشتن ایران» این امر را تقویت می کند. منتقدان تحریم ها تذکر می دهند که مجازات های قبلی عملی نشده اند چون یا همکاری بین المللی پشت آنها وجود ندارد و یا واشنگتن تمایلی به مجازات کمپانی های کشورهایی که رابطه نزدیکی با آمریکا دارند، ندارد.
دیگر قابل انکار نیست: ایران بار دیگر شهروندان امریکایی را گروگان گرفته است. درست همان گونه که ۳۱ سال پیش حکومت تازه تاسیس اسلامی با به اسارت گرفتن ۵۲ دیپلمات و کارمند سفارت امریکا توجه جهان را به خود معطوف کرد، این بار نیز سه کوهنورد جوان امریکایی بدون هیچ رغبتی به این بازی، اسیر و «پیاده های شطرنج سیاسی-جغرافیایی» با غرب شده اند و داستان بر سر برنامه اتمی ایران است. یک بار دیگر ایران ثابت می کند که در میان ملل متمدن شایسته هیچ جایگاهی نیست.
این سه تن که تابستان پیش هنگام کوهنوردی در عراق، جایی در مرز ایران با این کشور گم شده بودند، سال پیش تاکنون را در زندان رسوای اوین به «چشم انتظاری» سپری کرده اند. حکومت اسلامی ادعا می کند که بازداشت آنها قانونی بوده و دستگاه قضایی کشور با این مورد به شیوه معمول رفتار می کند. پس از گذشت نزدیک به یک سال، به این سه نفر تفهیم اتهام نشده و معرکه گیری مشروعیت نظام، دیگر کسی را نمی فریبد.
بر اساس گزارش خبرها، شِین باوئر، جاش فَتال و سارا شورد در ۳۱ ژوییه ۲۰۰۹ (نهم مرداد ۸۸) هنگام کوهنوردی در کردستان عراق از مرز این کشور با ایران که با هیچ نشانه ای مشخص نیست عبور کرده بودند. آنان به مقامات گفته اند که گویا در تعقیب نقطه ای که نشانِ یک آبشار محلیِ توریست پذیر است، گم شده و راه را اشتباه رفته بودند.
ایران می گوید این سه تن مشکوک به جاسوسی اند و در حال بررسی این گمان است. هر سه نفر آنان فارغ التحصیل دانشگاه برکلی کالیفرنیا هستند. آشکارا آنان به خواستگاهی متفاوت از پرچم به دستانِ میهن پرست از نوع «رمبو» تعلق دارند. درست برعکس، این کوهنوردان گواهی نامه پژوهش های میدانی خاورمیانه را دارند و با دیده ستایش به فرهنگ پر رمز و راز بومی این منطقه می نگرند و نه با رویکردی خصمانه. خطر کردن آنان در منطقه ای که امریکا با چهره ای درگیر در دو جنگ شناخته می شود، خود نشان بی باکی آنهاست که از معصومیت شان سر بر آورده است.
ایران درخواست دسموند توتو، برنده صلح نوبل برای آزادی آنان بر مبنای زمینه های بشردوستانه را رد کرده است. وی اسقف اعظم بازنشسته کلیسای جامع انگلیس و مورد احترام در سرتاسر دنیاست. وزیر امور خارجه ایالات متحده، هیلاری رودهام کلینتون نیز به صورت دوره ای بیانیه هایی برای آزادی آنها صادر کرده -آخرین آنها در ۱۳ ژوئن (نزدیک به یک هفته پیش) صادر شد- ولی هیچ یک نتیجه ای در بر نداشته است.
مادران سه زندانی ۱۱ ماه گذشته را به تنظیم دادخواست (پتیشن) برای آزادسازی فرزندانشان سپری کرده اند. سرانجام، حکومت در ماه مه (ماه پیش) به آنها اجازه داد که برای ملاقات فرزندانشان به تهران بروند. در این هنگام با توجه به بیماری خانم شرود و آقای باوئر، امید زیادی بود که هر سه آن ها آزاد شوند. ولی به هر روی والدین آنان بدون فرزندانشان و با چشمان اشکبار به خانه بازگشتند.
روز پنجشنبه این سه مادر نقاب تسلیم و تمکین از جریان قانونی ایران را از چهره برکشیدند و بیانیه خشنی برای آزادی عزیزان دربندشان منتشر ساختند: «ادامه بازداشت فرزندانمان بدون توجه به حقوق قانونی و انسانی آنان، پایه های این شک را استوار می سازد که ایران در اقدامی ضد بشری از آنان به عنوان اهرمی در برابر ایالات متحده بهره جویی می کند.» افزون بر این لورا فتال، مادر جاش فتال به اسوشیتد پرس گفته است که «این بچه ها بی گناهند و ایران نیز این را می داند.»
ولی محمود احمدی نژاد، رییس جمهور ایران غرق در چند و چونِ قمار خطیر سیاست با غرب شده است و پیاده های شطرنج را طعمه قرار می دهد تا برای پشتیبانی از برنامه اتمی خود از این آچمز سیاسی بیرون آید.
سازمان ملل اوایل این ماه دور چهارم تحریم های اقتصادی را برای تنبیه ایران تنظیم کرد و ایالات متحده و اتحادیه اروپا نیز تحریم های تکمیلی خود را هفته پیش بدان افزودند تا دایره محدودیت های بازرگانی پیشین ایران تنگ تر شود.
آقای احمدی نژاد وقتی شهروندان ایالات متحده را در اوین دارد می تواند به برنامه غنی سازی اورانیومش بپردازد چرا که عملًا دست امریکا را در پوست گردوی ملاحظه امنیت دستگیر شدگان گذاشته است. بسیاری از این می ترسند که بمب اسلامی در دست ایران تهدیدی دائمی باشد برای اروپا و خاورمیانه.
به نوبه خود، رییس جمهور اوباما گزینه های خود را محدود به روشی در مناسبت های خارجی کرده که مطابق آن تلاطم و تحریک را با آشتی و مصالحه پاسخ می دهد. از این رو نمی توان امید چندانی داشت که کاخ سفید تا بازهء زمانی نزدیک برای آزادی کوهنوردان بخواهد چنگ و دندانی به ایران نشان دهد یا این حکومت را زیر فشار قرار دهد.
ایران (نیز) به جهان اطرافش تعلق دارد و نمی تواند بر هیچ بپیچد. حتا آقای احمدی نژاد برای تمام لجبازی هایش در برابر تحریم های بین المللی باید بداند که با قربانی قرار دادن عمدی بی گناهان، خود را هدف تمسخر و اهانت عاقلان سراسر دنیا قرار می دهد.
اما ماجرا می تواند به گونه دیگری نیز اتفاق بیفتد. سال گذشته خبرنگار امریکایی، رکسانا صابری، به اتهام جاسوسی به هشت سال زندان محکوم شد. به هر روی در مجازاتش تخفیف دادند و وی بازگردانده شد و موقعیت نادری پیش آمد تا ایران مورد تشویق جامعه جهانی قرار بگیرد. به همین ترتیب آزاد کردن کوهنوردان امریکایی بیانگر آن خواهد بود که در جمهوری اسلامی محاسبات سیاسی و انسانیت همیشه انحصاراً رو در روی هم قرار ندارند.
در ضمن مخمصه این سه نفر باید درس خوبی باشد برای آنان که ممکن است امسال تابستان بخواهند هوس گشت و گذار خودسرانه گام هایشان را در این منطقه خطرناک بیازمایند.
شایسته است شهروندان ایالات متحده درایت کافی برای پیدا کردن مرز و حصول اطمینان از محل دقیق آن را به خرج دهند. در کنار خطری که شخصا شهروندان ایالات متحده را در صورت گرفتار شدن در زندان های «ملت دشمن» تهدید می کند، شرط انصاف نیست که مسافران، مقامات ایالات متحده را در موقعیت آشفته ای چون انتخاب میان «امنیت ۳۰۹ میلیون شهروند امریکایی» و یا «مصلحت چند ماجراجوی خودسر» قرار دهند.
* فرنک پرلی سرویراستار اُپینی ین در واشنگتن تایمز است.
سه سال پیش و در واکنشی به سیاست های دولت جورج بوش در آمریکا، ولادیمیر پوتین در سخنرانی آتشین در میدان سرخ مسکو، سیاست های آمریکا را به سیاست های رایش سوم در آلمان نازی تشبیه کرد. ماه گذشته اما نیروهای آمریکا و متحدان دعوت شدند تا در مراسم سالگرد پایان جنگ جهانی دوم، در مسکو در دوشادوش سربازان روسیه رژه بروند.
اوباما و تیمش روز پنجشنبه پذیرای رییس جمهوری روسیه دمیتری مدودیف شدند و روابط نزدیک میان روسیه و آمریکا را به عنوان پیروزی در سیاست خارجی عنوان کردند. برخی هم می گویند بهبود روابط فقط در لحن بوده و اثر اجرایی نداشته است.
هرچند مقامات رسمی آمریکا از همراهی روسیه در قطعنامه تحریم های ایران در شورای امنیت استقبال کردند، ولی منتقدان می گویند مسکو فقط کاری کرد که پیشتر هم کرده بود: کم اثر کردن قطعنامه و بعد رای دادن به آن. روسیه با پیمان کاهش سلاح های استراتژیک پیشنهادی آمریکا همراه شد ولی مسئله سپر دفاع موشکی هنوز به قوت خود باقی است. ضمن این که اجازه پرواز دادن در مرز هوایی روسیه برای نیروهای حاضر در افغانستان فقط نوعی گرم شدن روابط بوده و تاثیر پاداش وارانه نداشته است.
ولادیمیر دوورکین، ژنرال بازنشسته و محقق ارشد موسسه اقتصاد جهانی و روابط بین المللی در مسکو می گوید: «هنوز نمی شود از موفقیت حرفی زد. فقط تا این لحظه دو طرف همدیگر را تایید کرده اند.» یک مقام رسمی پنتاگون (وزارت دفاع آمریکا) هفته گذشته در موسسه نیکسون در واشینگتن گفت: «چالش های جدی هنوز در راه است.» آلکساندر ورشبو سفیر آمریکا در مسکو در سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵ گفت: «ما در آغاز راهی طولانی و دشوار هستیم.»
باراک اوباما در زمان انتخابات ریاست جمهوری آمریکا تبلیغات خود را بر این متمرکز کرده بود که بوش با سیاست های خود روابط واشینگتن و مسکو را خراب کرده و باید تجدیدی در روابط صورت گیرد. ولی دولت آمریکا از همراهی روسیه در قطعنامه تحریم های شورای امنیت علیه ایران به عنوان یک موفقیت یاد کردند.
اما روسیه بدون هزینه همراه نشد. تحت فشار روسیه و چین بود که آمریکا و اتحادیه اروپا از شدت قطعنامه کم کردند. یازده ساعت پس از آن هم آمریکا تحریم های دو شرکت روسی که فناوری غیرمجاز به ایران داده بودند را لغو کرد.
منتقدان می گویند از سال ۲۰۰۶ و از چهار سال پیش تاکنون مسکو فقط قطعنامه ها را کم اثر کرده است. روسیه در حالی که غرب به تحریم های یکجانبه علیه ایران روی آورده نمی خواهد خطر تجارت با ایران را از دست بدهد و با فشار بیشتر مخالف است. وزارت خارجه روسیه هفته گذشته تحریم های آمریکا و اروپا علیه ایران را غیرقابل قبول خواند. رابرت گیتس وزیر دفاع آمریکا هم در جلسه ای در کنگره آمریکا رفتار روسیه در برابر ایران را اسکیزوفرنیک خواند.
برخی می گویند موضع مسکو نشان از دینامیک قدرت میان رییس جمهوری روسیه و نخست وزیر روسیه، دمیتری مدودیف و ولادیمیر پوتین دارد. لحن مدودیف معمولا همراهی بوده است اما پوتین هم این اواخر نرم تر شده است. بحران انرژی باعث شده روسیه کمی در برابر غرب اهرم فشار داشته باشد.
آقای مدودیف روز پنجشنبه از سیلیکون ولی، مرکز کامپیوتر آمریکا دیدار کرد و خواستار کمک آمریکا به بهبود اقتصاد روسیه شد. مشخص نیست میان مدودیف و پوتین، کدامیک خط اصلی را پایه گذاری می کند. شاید از سرگیری روابط در این فضا سخت به دست آید.
پل ساندرز، مدیر مرکز نیکسون و مقام مسوول سابق در وزارت خارجه آمریکا می گوید: «در صورت تغییر لحن، همین همکاری های به دست آمده هم به سادگی از دست می رود.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر