A spokesman for Iran's foreign ministry today called the arrest of opposition leaders an internal matter, saying no foreign country has the right to interfere.
Referring to the recent flurry of news regarding Mir-Hossein Mousavi and Mehdi Karroubi, Ramin Mehmanparast told reporters: "This matter must not be turned into a pretext for the U.S. and some Western countries to intensify their long-standing campaign of influence over the nations of the region and, by changing the subject, diverting attention to unreal topics."
"If anyone wants to hear the opinion of the people of Iran, they should pay attention to the opinion of the majority, which was repeated on the 32nd anniversary of the 1979 Revolution and indicated the firm support of the people for the regime," Mehmanparast added, referring to the annual march on February 11, the anniversary of the 1979 Revolution, which led to the establishment of the Islamic Republic.
There has been no direct news from Mir-Hossein Mousavi and Mehdi Karroubi and their wives, who were put under house arrest after the opposition leaders called for a rally on February 14 to show solidarity with recent Arab uprisings.
The government has emphasized that the opposition leaders will be prevented from issuing any further announcements. All four captives are cut off from any outside communication. Opposition websites have reported that they have in fact been transferred to prison and are no longer in their homes.
The authorities have so far denied the news, but the government has refrained from taking any official legal action against the leaders, and no official government body has taken responsibility for their arrest.
U.S. and German governments have condemned the treatment of the Iranian opposition leaders and called for their immediate release.
source: Radio Zamaneh
The children of opposition leaders Mir-Hossein Mousavi and Mehdi Karroubi insist that all evidence suggests their parents have been arrested, despite repeated denials from Iranian authorities.
After opposition websites announced yesterday that the two opposition leaders and their wives had been arrested and taken to Heshmatieh Prison in Tehran, the semi-official FARS news agency issued a report denying the arrest. The report cited an unidentified judiciary source saying that the opposition leaders were still in their homes but prevented from any outside contact.
"Some foreign media that are in the service of anti-Revolutionaries, such as BBC and Voice of America, have published lies regarding the arrest of the sedition leaders in order to create mischief and an atmosphere conducive to their own objectives," FARS quoted the judiciary official.
Al-Arabiah reports that eyewitnesses and neighbours of Mousavi have reported that on Thursday, the leader's house was filled with security forces, but after some time they left in vehicles with darkened windows. Since that night, no lights have been turned on at night and no one has been seen coming or going.
Karroubi's children have told Saham News that a neighbour reported seeing eight security vans parked at their father's home on Thursday night. Later the vans left the building, the report says, and since then the Karroubi home appears to be evacuated, and no light has been turned on.
Al-Arabiah claims an informed source told them that the intelligence ministry and the Revolutionary Guards appear to be in conflict over how to deal with the opposition leaders. While the intelligence forces want them under continued house arrest, the Revolutionary Guards have opted for their removal to prison.
The opposition has called on protesters to take to the streets today at 5PM to demand the release of the opposition leaders and their wives.
Eyewitness reports indicate that security forces are being deployed along the proposed protest route in Tehran, but Iran's prosecutor has once again denied that the opposition leaders and their wives were ever transferred to Heshmatieh Prison.
source: Radio Zamaneh
March 1, 2011
A few months after Iran's 1979 Revolution, the famous Polish journalist and writer Ryszard Kapuściński was sitting alone in his Tehran hotel. 'My hotel is…locked', he says a few pages into the marvelous book Shah of Shahs (1985) he was writing at that very moment. 'The sound of gunfire mingles with the creaking of shutters rolling down and the slamming of gates and doors…I have no one to talk to. I'm sitting alone looking through notes and pictures on the table, listening to taped conversations.' Kapuściński cannot go out into the streets, but he nevertheless sets to work. He does not describe the fall of the Shah and Khomeini's return from exile, but tells us how all of this came about. He is trying to make sense of what is going on in those streets he has no access to.
‘Death to Khamenei’ written on a city-bus
Far from having the stature of Kapuściński, I feel related to him on this, once again, paramount day for Iran. I cannot go out into the streets of Tehran; I cannot even be locked in a hotel room, but I am also watching things from a distance, trying to make sense of notes and pictures and conversations, not lying around on my table but coming to me live and direct on my computer screen.
And indeed, how to make sense of it all? How to make sense of what has been going on in Iran since the fraudulous elections of June 2009 that I myself have witnessed? How to make sense of a picture of the bruised body of Mehdi Karroubi? How to make sense of the heartbreaking cries of young men and women shouting 'Allah Akbar' from their rooftops in the middle of the night? My brain just cannot make sense of it, because it is impossible to find sense in sheer injustice.
Ayatollah Khamenei however does find sense in injustice. That is where he and most of the other people of this world differ. Injustice is the only thing that makes sense to the Iranian regime. It is the only thing with which they can satisfy their sick brain; it is the only thing that makes them feel powerful and alive when they are looking in the mirror. And when they do so, they can only see their own image and not that of people suffocating in the great prison that Iran has become.
Iranians are sick and tired of trying to make sense of something that has no sense
Anyone who has a sane mind cannot understand their distorted view. All Iranians can do is accept this mirror image of their leaders as a harsh reality that will not change if they do not stand up and break the mirror. That is exactly what thousands of Iranian people are again trying to do today. They want to hear the sound of breaking glass, and who can blame them? They are sick and tired of trying to make sense of something that has no sense. They are sick and tired of how exhausted their brains have become by trying to make sense of a life that is bereft of sense by the mirror images of Khamenei & Co.
With every protest in Iran, our hopes revive, but we have been disappointed many times over the last couple of years. Today however, I feel that the turning point is coming closer. Please, do not call me naive. I can hear the turning point in the voices of my friends in Tehran, who have never sounded so angry and combatant. I could hear it yesterday in the furious reactions after the arrest of opposition leaders Mousavi and Karroubi, the greatest proof so far of how scared the regime has become. If we do try to make some sense, then there is sense in this shameful arrest: it is first and foremost a proof of the power of the people. It is a proof that in his mirror, Khamenei is gradually starting to see the open mouths and clenched fists of the Iranian masses.
In Shah of Shahs, Kapuściński describes a street exchange between two men, a protester standing at the edge of a large crowd, and a policeman. Until now, he reminds us, the policeman would scream at the man to go home; he and the rest of the crowd would turn tail. But then suddenly, things change. 'The policeman shouts, but the man doesn't run. He just stands there, looking at the policeman…he doesn't budge. He glances around and sees the same look on other faces…Nobody runs though the policeman has gone on shouting: at last he stops. There is a moment of silence. We don't know whether the policeman and the man of on the edge of the crowd already realize what has happened. The man has stopped being afraid – and this is precisely the beginning of the revolution…the policeman turns around and begins to walk heavily back toward his post.'
It is precisely this moment that we are all waiting for. It is this moment that I except we will witness in the streets of Tehran, if not today, then soon, because the Iranian people are bent on hearing the sound of breaking glass. They are hearing the same sound in the Arab world, and they know that they too can do it. Already, Mousavi and Karroubi in their jails are hearing more than silence. They are hearing the sound of breaking glass, and they are seeing the cracks of the regime on the dark walls of their prison, which might very well become the Bastille of today's protest.
Iran can, we can, and when the policeman turns around, we will be able to feel what Ahmad Shamloo once predicted: I don’t suppose/my heart was ever/warm and red/like this before./I sense that/
in the worst moments of this black, death-feeding repast/
a thousand thousand well-springs of sunlight,/stemming from certitude,/well up in my heart.
روزهای آغازین تابستان 1388، وقتی محسن رضایی هنوز در قامت یک شاکی «ناموسپرست» از اعلام تعداد آرایی که در انتخابات نمایشی ریاست جمهوری به نام او ثبت شده بود، برافروخته می نمود، در بوق هفته نامه ای می دمید که ناگفته به او وابستگی داشت؛ هفته نامه «میهن». روزهایی بود که بیش از همیشه نگاههای خشمگین و نگران گروهی از مردم ایران به حوزههای علمیه دوخته شده بود تا شاید مدافعان شریعت اسلام به داد ملت اسلام برسند. شایعه پشت شایعه، پشته پشته پوشال امید بار جنبش اعتراضی تازه ای می کرد که آن روزها سبک بار بودن از امیدهای واهی بیشتر به کارش میآمد تا سنگین بار شدن از پشته امیدهای پوشالی. از شایعه عزیمت عنقریب آیت الله سیستانی به ایران برای کشیدن مهار ولایت فقیه و فرستادن نماینده ویژه از نجف به قم و برگزاری محرمانه جلسات زعمای قوم برای چاره اندیشی در کار فقیه نیمبندی که به خودرایی خوکرده بود گرفته، تا واقعیت نامه نگاری مردم به علمای قم و نجف مگر عبای خود را بر آتشی بیاندازند که در خانه مردم افتاده بود.(1) همان روزها گزارشی در میهن منتشر شد با عنوان «چرا مردم به علما نامه مینویسند».
در آن گزارش با یکی دو تن از پژوهشگران تاریخ حوزههای علمیه و مشروطه و یکی دو جامعه شناس هم به بحث نشسته بودیم اما آنچه از سد سانسور خودکرده و سیاستهای نشریه گذشت تمام آن چیزی نبود که باید گفته می شد. علمای اسلام هم در جواب نامه مردم چیزی نگفتند و جز منتقدان صاحب نام آیت الله خامنه ای از میان هم لباسان او منتقد تازه ای به پاسخ مردم برنخاست. اکنون پس از یک سال و نیم از آن روزها باز پشته پشته امید بی پشتوانه است که سربار جنبشی می شود که ماههاست با بار شیشه و پای خونچکان از سنگلاخ میگذرد. تا آنجا که حتی در روزهای اخیر به هوای نامه نگاری جمعی از فرماندهان میانی سپاه پاسداران به فرمانده کل، برخی از فعالان سیاسی به پیوستن جلاد به قربانی امید بسته اند و در احتمال وقوع آن اغراق می کنند. صحبت از نامه ای است که حتی در واقعیت آن تردیدهاست؛ همچنین به اعتصاب بازار چشم دارند و این روزها باز مثل روزهای آغاز تابستان 88 از علما و مراجع گله میکنند که چرا در برابر ظلم دشمن خانگی سکوت پیشه کردهاند؟ و میاندیشند که چگونه می توان بازار، سپاه و مراجع تقلید را به نفع جنبش ضدحاکمیت برانگیخت. حال آنکه بهره در آن است تا اندک توان تبلیغاتی و رسانهاییمان را که از نفوذ حاکمیت بیرون است، در شکوفا کردن استعدادها و توانمندیهای بالقوه جنبش صرف کنیم و آن را در پرورش امیدهای واهی هدر ندهیم. این روزها که باز غالبا از مراجع تقلید شیعه گله می شود و در این گلهها امید ضمنی به شکستن قفل سکوت و همراهی مراجع با مردم نهفته است، به بخشهای حذف شده گزارشی فکر میکنم که در میهن منتشر شد. برای توضیح بیشتر سعی میکنم به مدد حافظه همان بخشها را که از انتشار بازماند، دوباره بنویسم.
جنبش سبز 21 ماه است که مقاومت می کند، امکاناتش هر روز محدودتر می شود، اگر چه باز شدن مسیرهای تازه دور از انتظار نیست اما نباید توان محدودش را در کاری هزینه کند که دستاوردی برایش ندارد. شاید بزرگترین پیروزی ما امروز دست شستن از امیدهای واهی و گذشتن از خیر منابعی ست که به تسخیرمان در نمی آیند. یاسین خواندن زیر گوش سپاه، بازار و مراجع تقلید گریستن بر گوری است که از مرده تهی ست
حوزههای علمیه در تسخیر جمهوری اسلامی
چشمداشت فعالان جنبش سبز به حمایت علمای مذهبی و بازار ریشه در حوادث تاریخی ای دارد که در آنها این دو نهاد اجتماعی نقش موثری ایفا کردند بدون آنکه بخواهیم نتایج آن را ارزشگذاری کنیم.
معمولا بزرگنمایی نقش بازار و مراجع دینی در اثربخشی مبارزات اجتماعی با تکیه بر نقش آنها در انقلاب مشروطه، ملی شدن صنعت نفت و انقلاب 57 توجیه می شود. اما در این میان از این نکته غفلت می شود که نه روزگار ما روزگار انقلاب مشروطه و سالهای 31-1329 و انقلاب 57 است و نه مدارس و علمای دینی و بازار همان هستند که در دوره قاجار و بعدها در دوره پهلوی بودند.
پس از بنیانگذاری جمهوری «اسلامی» به مثابه یک حکومت دینی، یکی از مهمترین اقدامات برای حفظ آن، دستبرد در سازوکار مراکز علوم دینی و دولتیسازی آنها بود. هر چند سلب استقلال حوزه های علمیه مخالفانی در میان روحانیان غیرسیاسی داشته است اما در 32 سال گذشته دین دولتی موفق شد مراکز علمیاش را نیز پدید آورد و حتی مراکز علمی قدیم را نمکگیر حاکمیتی کند که معتقد بود کارگزارانش فقیه تر از هر فقیهی هستند و هر جزیی از ارکانش کانون معرفت اسلامی ست. طبیعی ست حوزه های علمیه ای که به لحاظ اقتصادی و تبلیغی به نظام سیاسی حاکم وابسته می شوند و حتی مراجع تقلیدی که صلاحیت علمی و مذهبی آنها با عبور از مسیر ممیزی های سیاسی، تائید شده است(2) تا چه اندازه با حکومتی در می افتند که حیات مادی و معنویاشان را از آن می گیرند.
تلاش موثر آیتالله خامنهای برای خنثیسازی حوزههای علمیه
در چند صد سال گذشته و تا همین سال های قبل از مسندنشینی آیت الله خامنهای، اعتبار مراجع تقلید در تعداد مقلدان آنها نهفته بود؛ تا آنجا که اگرچه مرجعی در نجف و دور از مرکز قدرت سیاسی کنج دانشورزی دینی اختیار کرده بود چهبسا نیمی از مردم ایران را در بند تقلید خود داشت و حتی نمایندگانش وجوهات شرعی را در دورترین روستاها جمع می کردند. چنین مرجعی بیتردید و به شهادت روایت های تاریخی از آخوندی در دربار معتبرتر و صاحب نفوذتر بود و به چرخش قلمی که نه فتوا بود و نه تهدید، حکومت را به هزار کرنش وا می داشت و اگر فتوایی صادر می کرد جای خود داشت،(3) اما در سال های پس از انقلاب با سیاسی شدن حوزه های علمیه ، وابستگی های سیاسی حوزه و حاکمیت به یکدیگر و به ویژه مصادر و قدرت سیاسی و قضایی ای که منطبق با قانون اساسی به روحانیون طراز اول تنفیذ می شود، رابطه علمای مذهبی و حاکمیت کاملا تغییر کرد. این تغییر در سال های رهبری علی خامنه ای وارد فاز تازه ای شد و با مرگ چند مرجع تقلید برجسته که به طور سنتی بر بخش ها و اقشاری از مردم ایران نفوذ داشتند و از استادان علی خامنه ای در دوران تحصیلات حوزوی بشمار می رفتند و از نشستن او در مقام ولایت امر دلخوش نبودند، فضا برای تصرف حوزه های علمیه از سوی علی خامنه ای مهیا شد تا هم مشروعیت علمی و فقهی خود را به مهر تایید روحانیان نوخاسته تر بیاراید و هم چتر ولایت خود را بر سر رقبای احتمالی بگستراند. این اقدام با انتشار اسامی مراجع معتبر از سوی دستگاههای شبه دولتی هوادار آیت الله خامنه ای در سال 73 آغاز شد و با حکم خامنه ای بر ارجحیت فتوای ولی فقیه بر حکم مراجع تقلید فاقد قدرت سیاسی و حتی نظارت مخفی بر رساله های علمیه از سوی دستپروردگان او تا امروز ادامه یافت(4) تا نظام اجتماعی سابق درحوزه های علمیه به کلی از دست رفته و رابطه آن با مردم به کلی دگرگون شود و امکان و امید کسب حمایت از مراجع تقلید در برابر حاکمان جور، میخ آهنین فرصت بر سنگ دنیادوستی خرفشدگان کوفتن باشد.
هر چند رهبر جمهوری اسلامی برای خانه زاد کردن مراجع نو وارد مناسبات اقتصادی مدرسان و طلاب حوزه های علمیه شد(5) و برای نمک گیر کردن آنها سهم پرداختی از کیسه خلیفه در نظر گرفت اما با روی کار آمدن محمود احمدی نژاد تلاش برای وابسته سازی بیشتر حوزه های علمیه در امور اقتصادی به دولت او محول شد تا مراجع تقلیدی که چند صد سال مواجب خود و دستگاه عظیم تبلیغ دینی شان را با نام وجوهات شرعی از دست مردم می گرفتند و بدین سبب نیم نگاهی هم به جانب مردم و نیمگوشی به شنیدن صدای آنها داشتند به تمامی مزدور حکومت اسلامی شوند (هرچند در میان آنها هستند کسانی که دامن نیالوده اند) برای این کار نه تنها سهم حوزه های علمیه از بودجه سالانه رشد چشمگیری پیدا کرد(6) بلکه دست مراجع تقلید و منسوبان آنها بر بنگاه های اقتصادی پرسود گشاده شد تا آنجا که هر گاه پرونده مفاسد اقتصادی در ایران ورق می خورد یا دست به دست می شود گوشه عبای روحانی بلندآوازه ای از آن بیرون می افتد.
حال دعوت کنندگان از علمای حوزه های علمیه و آنها که به همپایی هرچند دیرهنگام حوزه های علمیه با جنبش اعتراضی مردم امید بسته اند، در برابر این پرسش قرار دارند که با چه منطقی و بر اساس چه شواهدی امیدوارند جماعتی که با حاکمیت همسفرهاند، ضیافت هنوز تمام نشده غوغا کنند و کنار بکشند؟
انتظار ایفای نقش تکراری بازار روی صحنههای متفاوت
از سوی دیگر امید به اینکه «بازار» نیز دوباره به تکرار نقش تاریخی اش در همپایی با جنبشهای مردمی روی صحنه بیاید نیز چندان واقع بینانه نیست آن هم در شرایطی که صحنه و دکور کاملا تغییر کرده و مهیای ایفای نقشی تکراری برای بازار نیست. حاکمیتی که دروازههای واردات را چهارطاق گشوده و کرکره تولید را پایین کشیده و با چند قفل چند منی محکم کرده بهترین حامی شبکه توزیع است. درست که رشد واسطه گری و ارزش افزوده دلالی در کوتاه مدت فریبنده است اما مگر دولت هم عمر نوح دارد؟ همین چند صباح برای غارت کافی ست. چه انتظار بیهوده ای از بازار می رود که به جنبش ضد حاکمیت بپیوندد؟ شبکه توزیع و مبادله با سیاست های اقتصادی دولت فربه تر شده است.مگر حاکمیت با بلایی که بر سر تولید آورده و بالابردن ارزش افزوده برای شبکه توزیع پا روی دم بازار گذاشته است؟ روزگاری این دم مرکز معماری شهری بود که آشوبهای مشروطه و نفت را در سر داشت. اما در تهران امروز، بازار نه به عنوان یک موقعیت جغرافیایی آن اهمیت را دارد نه در معنای اجتماعی. عصر بده بستان های بازار و علمای اعلام هم تمام شده است. دیگر مراجع ساکن «پامنار» و «ری» و «دردار» نیستند. بازار سازوکار نوی خود را دارد و راضی ست، علمای مذهبی هم ارتزاق خودشان را دارند و راضی اند. پیوندهای اجتماعی بازار، علمای مذهبی و مردم گسسته شده و نمی توان روی این رشته های بریده، بریده پیامی را از فرستنده به گیرنده منتقل کرد.
در این میان اما انتظار از سپاه پاسداران برای پیوستن به مردم از همه غریبتر است. سپاه پاسداران که هدف خود را هم از آغاز، پاسداری از انقلاب اسلامی عنوان کرده بود نه تلاش برای براندازی نظام برآمده از آن و در هیچ دورهای در 32 سال گذشته به اندازه 6 سال گذشته پروار نشده و هرگز چون امروز تمام امکانات بالفعل شده اقتصادی در ایران، دو دستی به او تقدیم نشده است چگونه ممکن است بر گاوی بشورد که از پستانش شیر و خون میمکد؟ حتی اگر حکومت در برابر خواست مردم عقب نشینی کند بعید نیست سپاه پاسداران بر سرکوب بیشتر پایبفشارد. چه تضمینی برای سپاه، بازار و روحانیون وجود دارد که حاکمیت بعدی، اگر مستقر شود، موقعیت آنها محفوظ خواهد ماند.
جنبش سبز 21 ماه است که مقاومت می کند، امکاناتش هر روز محدودتر می شود، اگر چه باز شدن مسیرهای تازه دور از انتظار نیست اما نباید توان محدودش را در کاری هزینه کند که دستاوردی برایش ندارد. شاید بزرگترین پیروزی ما امروز دست شستن از امیدهای واهی و گذشتن از خیر منابعی ست که به تسخیرمان در نمی آیند. یاسین خواندن زیر گوش سپاه، بازار و مراجع تقلید گریستن بر گوری است که از مرده تهی ست.
———————————–
پانویسها:
1- به عنوان یک نمونه نامه سرگشاده رهبران جنبش سبز و جمعی از اصلاح طلبان را به مراجع تقلید در مرداد88 اینجا ببینید
2- درباره انتشار اسامی مراجع تقلید و سیاسی کاری های پیرامون آن اینجا را ببینید
3- به عنوان نمونه می توان به ماجرای اعلام جهاد از طرف علمای مذهبی در ماجرای جنگ ایران عهد فتحعلیشاه قاجار و روس و نقش روحانیت شیعه در جنبش تنباکو، لغو قرارداد رویتر، جنبش مشروطه و ملی شدن صنعت نفت اشاره کرد.
4- درباره کنترل محرمانه رساله های علمیه مراجع از سوی مجمع مدرسین این خبر را بخوانید
5- +
6- درباره شبهه ای که کمک های ویژه دولت به حوزه های علمیه ایجاد کرده است اینجا را ببینید و نیز درباره افزایش این بودجه نگاه کنید به + و + و +
زمینلرزهی پنج هفتهی گذشته در خاورمیانه؛ از زمان سقوط امپراتوری عثمانی، تکاندهندهترین، خبرسازترین و حیرتانگیزترین تجربه در تاریخ منطقه بوده است. دستکم، این بار، تعبیر «بهت و حیرت» توصیف درستی از ماجراست.
عربهای سر به راه، به پشت افتاده، فاقد خلاقیت در شرقشناسی، خود را تبدیل به مبارزان راه آزادی، حریت و کرامتی کردهاند که ما غربیها همیشه گمان داشتیم که این نقش منحصر به فردی است که فقط ما در جهان باید آن را بازی کنیم. دستنشاندگان ما یکی پس از دیگری فرو میافتند و همان مردمی که ما برای مهار کردنشان به دستنشاندگان خود پول میدادیم، تاریخ خود را میسازند. حق مداخلهی ما در امور آنها (که البته ما همچنان آن را باز اعمال خواهیم کرد)، برای همیشه رو به افول رفته است.
این پوستههای زمین سیاست همچنان با نتایجی تراژیک، دلیرانه ـ و حتی با طنزی سیاه ـ در حال جابهجاییاند. بیشمارند حکام عربی که همیشه مدعی بودند خواهان دموکراسی در خاورمیانهاند. شاه بشار سوریه قرار است دستمزد کارمندان را بهتر کند. شاه بوتفلیقه در الجزایر ناگهان وضعیت اضطراری کشور را ملغی کرده است. شاه حمد بحرینی در زندانهایش را باز کرده است. شاه بشیر سودانی دیگر در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نخواهد کرد. ملک عبدالله اردنی به سلطنتی مشروطه میاندیشد. و البته القاعده خاموش نشستهاند.
چه کسی باور میکرد که پیرمرد غارنشین ناگهان قدم به بیرون بگذارد و به جای ظلمت مانوی مألوفی که چشماناش به آن خو کرده بود، نور خیرهکنندهی خورشید آزادی چشماناش را بیازارد! در جهان اسلام، خیل شهیدان زیادند؛ اما هیچ بیرق اسلامگرایی بالایش دیده نمیشود. مردان و زنان جوانی که مهر خاتمت بر ستم مستبدانشان مینهند، بیشتر مسلماناند اما روح انسانی از میل به مرگ بزرگتر است. آنها مؤمناناند، آری؛ اما همانها اول کسانی بودند که به اینجا رسیدند و مبارک را سرنگون کردند در حالی که یارِ وفادارِ بن لادن همچنان در نوارهایی ویدیویی منسوخ خواهان سرنگونی مبارک میشود.
سعودیها اسامه بن لادن، القاعده و طالبان را بر کشیدند. این را هم از یاد نبریم که آنها بودند که بیشتر بمبگذاران ۱۱ سپتامبر را تحویل ما دادند و حالا سعودیها معتقدند که آنها تنها مسلمانانی هستند که در برابر دنیای پرنشاط و امید اسلحه به دست دارند. من گمان ناشادی دارم به اینکه سرنوشت این نمایش تاریخ خاورمیانه که اکنون پیش روی ما در جریان است، در پادشاهی نفت، مکانهای مقدس و فساد رقم خواهد خورد. به هوش باشید
اما اینک یک هشدار. ماجرا هنوز تمام نشده است. ما اکنون آن حس گرم و اندکی ناخوشایند پیش از درآمدن رعد و برق را تجربه میکنیم. فیلم ترسناک نهایی قذافی هنوز باید تمام شود، البته با آمیزهای از لودگی هراسآور و خونریزی که ما در خاورمیانه با آن آشنا هستیم. نیازی به بیان نیست که سرنوشت محتوم و قریب الوقوع او دم جنباندن دستنشاندههای خودمان را بیشتر برجسته خواهد کرد.
برلوسوکونی ـ که از بسیاری جهات هماکنون تقلید زشتی از خود قذافی است ـ و سرکوزی و لرد بلر اصفهانی هماکنون بسیار ژولیدهتر از چیزی که گمان میکردیم به نظر میرسند. آن چشمانِ ایمانبنیاد قذافی قاتل را متبرک کردند. من همان موقع نوشتم که بلر و استرا عنصر «ای وای» را فراموش کرده بودند، که این لامپ عجیب، اوضاعش بسیار خرابتر از اینهاست و بیشک زمانی دستهگلی فجیع به آب خواهد داد و اسباب شرمساری اربابان ما میشود و حتماً هر روزنامهنگاری این جمله را هم با کیبرد لپتاپاش خواهد افزود که: «دفتر آقای بلر تماس تلفنی ما را پاسخ نداد».
الآن همه به مصر میگویند که «الگوی ترکیه» را دنبال کند. این الگو گویا ملغمهای دلپذیر از دموکراسی و اسلامی است که به دقت کنترل شده است. اما اگر این درست باشد، معنایاش این است که ارتش مصر تا دههها بعد همچنان نگاهِ ناخواسته و غیردموکراتیک خود را به روی مردم حفظ خواهد کرد. همچنان که علی عزتیار وکیل اشاره کرده است، «رهبران نظامی مصر از تهدید علیه «شیوهی زندگی مصری» سخن گفتهاند… که اشارهی نه چندان ظریفی است به تهدیدهای اخوان المسلمین. گویا این صفحهای است که از دفتر بازی ترکیه برداشتهاند». ارتش ترکیه چهار بار در تاریخ ترکیهی مدرن در کسوت تاجبخش ظاهرا شده است. و چه کسی جز ارتش مصر، سازندهی ناصر، برکشندهی سادات، شر ژنرال سابق ارتش، یعنی مبارک، را در آخر بازی کم کرد؟
و دموکراسی ـ دموکراسی واقعی، بدون قید، معیوب اما درخشانی که ما در غرب عاشقانه (و به حق) تا به اینجا برای خود پروراندهایم ـ در جهان عرب قرار نیست که با برخورد ویرانگر و تباه اسراییل با فلسطینیان و زمیندزدی آنها در کرانهی باختری کنار بیاید. حالا اسراییل که دیگر «تنها دموکراسی خاورمیانه» ـ آن هم در کنار که؟ عربستان سعودی! ـ نیست، با عجز و استیصال استدلال میکند که حفظ استبداد مبارک لازم است. اسراییل در واشنگتن دوباره دکمهی اخوان المسلمین را فشار داد تا لابی اسراییلی وحشت از آنها را زنده کند و اوباما و کلینتون را دوباره از خط خارج کند. آنها در برابر معترضان دموکراسیخواه سرزمینهای ستمخیز، باز هم با پشتیبانی از ظالمان برخاستند اما دیگر خیلی دیر شده بود. من عاشق این تعبیر «گذار منظم» هستم. همین اشارهی «نظم» تمام معنا را میرساند. فقط گدعون لیوی روزنامهنگار اسراییلی نکته را دریافت: «ما باید بگوییم «ای مصر! تبریک»
اما در بحرین، من تجربهی افسردهکنندهای داشتم. شاه حمد و ولیعهد شاهزاده سلمان در برابر جمعیت ۷۰ درصدی شیعهشان سر خم کردند. درهای زندان را باز کردند و قول اصلاحات قانون اساسی را دادند. از یکی از مقامات دولتی در منامه میپرسم که آیا چنین کاری واقعاً ممکن است؟ چرا نشود یک نخستوزیر منتخب به جای عضوی از خاندان سلطنتی خلیفه داشته باشیم؟ گفت «نچ! امکان ندارد! شورای همکاری خلیج فارس اجازهاش را نمیدهد». چون شورای همکاری خلیج فارس یعنی عربستان سعودی. و اینجا، متأسفانه، قصهی ما تیره میشود.
ما توجه بسیار اندکی به این جمع شاهزادگانِ خودرأی دزد میکنیم. فکر میکنیم اینها قدیمی، بیسواد در سیاست مدرن، ثروتمند هستند و موقعی که ملک عبدالله پیشنهاد کرد که کمبود کمک واشنگتن به رژیم مبارک را جبران کند ما خندیدیم و الآن هم که شاه پیر به شهرونداناش وعدهی ۳۶ میلیارد دلاری میدهد که دهانشان را ببندند باز هم میخندیم. اما این ماجرا خنده ندارد. قیام عربی که آخر کار عثمانیها را از جهان عرب بیرون انداخت در صحرای عربستان آغاز شد، و مردان قبیلهای عربستان به لورنس و مکماهون و بقیهی دار و دستهی ما اعتماد کردند. از دل همین عربستان وهابیگری بیرون آمد: این معجون پرزور و سکرآور ـ با کف سفیدی روی مادهی سیاه زیریناش ـ که سادگی عجیباش به مذاق هر اسلامگرا و بمبگذار انتحاری آینده در جهان اسلام خوش میآمد. سعودیها اسامه بن لادن، القاعده و طالبان را بر کشیدند. این را هم از یاد نبریم که آنها بودند که بیشتر بمبگذاران ۱۱ سپتامبر را تحویل ما دادند و حالا سعودیها معتقدند که آنها تنها مسلمانانی هستند که در برابر دنیای پرنشاط و امید اسلحه به دست دارند. من گمان ناشادی دارم به اینکه سرنوشت این نمایش تاریخ خاورمیانه که اکنون پیش روی ما در جریان است، در پادشاهی نفت، مکانهای مقدس و فساد رقم خواهد خورد. به هوش باشید.
اما یک نکتهی لطیفتر. من به دنبال به یادماندنیترین نقلقولها از انقلاب عربی گشتهام. ما شعار «ای رییس، برگرد، شوخی کردیم» را از یک تظاهرکنندهی ضدمبارک شنیدهایم. و سخنرانی گوبلز ـ وار سیف الاسلام قذافی را شنیدهایم: «نفت را فراموش کنید، گاز را فراموش کنید. جنگ داخلی در راه است». نقلقول دوستداشتنی، خودخواهانه و شخصی من را تام فریدمن، دوستم در نیویورک تایمز هنگام صرف صبحانه در قاهره، با همان لبخند مسحورکنندهاش گفت: «فیسکی! یک نفر مصری دیروز در میدان تحریر جلوی مرا گرفت و پرسید شما رابرت فیسک هستید؟». این آن چیزی است که اسماش را میگذارم انقلاب!
Iran could boycott the London Olympics after claiming the Games’ 2012 logo is “racist” because it resembles the word “Zion” – a biblical term for Jerusalem.
Iran’s National Olympic Committee sent a letter to the International Olympic Committee criticising the emblem and its perceived link to the city. The letter also urges other Muslim states to oppose the “racist logo”.
A statement from the IOC said: “The London 2012 logo represents the figure 2012, nothing else.”
The London logo shows the numbers “2012″ in four jagged figures and until now has only been criticised for its design.
With 18 months until the Olympics, a statement from the London Organising Committee [Locog] added: “[The logo] was launched in 2007 following testing and consultation. We are surprised that this complaint has been made now.”
The letter from Bahram Afsharzadeh, the secretary general of Iran’s NOC, was sent to IOC president Jacques Rogge and continued: “There is no doubt that negligence of the issue from your side may affect the presence of some countries in the games, especially Iran which abides by commitment to the values and principles.”
source: BBC
یکی از مدرسان حوزه علمیه قم روز شنبه هفتم اسفند ماه نگرانی اساتید حوزه از پیامد بازداشت رهبران جنبش سبز را به اطلاع مسئولیت دفتر وی رساند.
به گزارش منابع خبری پایگاه ندای سبز آزادی؛ روز شنبه ۷ اسفندماه یکی از مدرسان خارج حوزه علمیه قم نگرانی برخی از اساتید حوزه را از پیامدهای بازداشت موسوی و کروبی به اطلاع آقایان حقانی و ملکان از مسولان برجسته دفتر رهبری در تهران و قم رساند.
گفتنی است مسولان دفتر رهبری در پاسخ به این نگرانی گفته اند: پیش و بیش از شما جناب اقای لاریجانی رییس قوه قضاییه این نگرانی را به محضر آقا رساندند و ایشان فرمودند: اشراف بر این پرونده و محاسبه پیامدهای سیاسی و امنیتی آن را آقا سیدمجتبی و کارشناسان مورد اعتماد بنده برعهده دارند و از این جهت جای نگرانی نیست.
شایان ذکر است پیش از این مهدی کروبی از تقش مجتبی خامنه ای در انتخابات ۸۴ و نقش وی در تقلب در ان انتخابات خبر داده بود ؛ پیش از این منایع مطلع از حضور مجتبی خامنه ای در ستاد فرماندهی کودتای انتخاباتی سال ۸۴ خبر داده بودند.
سایت کلمه از انتقال میرحسین موسوی و مهدی کروبی به همراه همسران خود زهرا رهنورد و فاطمه کروبی به زندان حشمتیه تهران خبر داد. از تهران خبر میرسد، صدای “الله اکبر” در اکثر نقاط پایتخت به طور بیسابقهای طنینانداز شده است.
به گزارش دویچهوله، وبسایت “کلمه” که دیدگاهها و بیانیههای میرحسین موسوی را منتشر میکند، به نقل از “منابع موثق” اعلام کرد که میرحسین موسوی و مهدی کروبی، به همراه زهرا رهنورد و فاطمه کروبی بازداشت شدهاند. این سایت به نقل از همین منابع، انتقال رهبران معترضان به زندان حشمتیه در تهران را قطعی خوانده و میافزاید «زمان دقیق انتقال آنها همچنان مبهم است.»
در این گزارش اشاره شده که «دختران آقای موسوی بارها با مراجعه به کوچه اختر، با پاسخهای مبهم و متناقض روبهرو شده بودند، و امکان هیچگونه تماسی نیز برای ارتباط با پدر و مادرشان فراهم نشده بود. همچنین چراغهای خانه نیز در این چند روز خاموش بوده است.»
“سحام نیوز”، وبسایت خبری نزدیک به مهدی کروبی نیز با استناد به اظهارات یکی از همسایگان آقای کروبی از انتقال وی به مکانی نامعلوم خبر میدهد.
به نوشته این پایگاه اینترنتی، همسایگان مهدی کروبی «نیمه شب پنجشنبه شاهد حضور هشت ماشین ون نیروهای امنیتی در مقابل ساختمان و ورودی پارکینگ منزل آقای کروبی بوده و پس از دقایقی همگی به همراه یک ماشین که از داخل پارکینگ درآمده محل را ترک کردهاند.»
در همین حال چند شهروند تهرانی به دویچهوله گفتهاند که صدای اللهاکبر از محلههای مختلف شهر شنیده میشود. “شورای هماهنگی راه سبز” دعوت کرده بود که یک روز پیش از برپایی راهپیمایی اعتراضی در دهم اسفند ماه معترضان فریاد الله اکبر سر بدهند.
یک شهروند تهرانی در غرب تهران گفت که تاکنون چنین صدای بلندی را از شروع اعتراضات در خرداد سال گذشته در محلهی خود نشینده است.
همچنین گزارش شده است که در منطقه محمودیه، صادقیه و گیشا، ولی عصر، فاطمی و سهروردی در تهران “صدای اللهاکبر” و “مرگ بر دیکتاتور” به گوش میرسد.
مهدی خزعلی، فعال سیاسی دراینباره در وبلاگ شخصی خود نوشته است «الان که این سطور را می نگارم ۲۰ دقیقه است که صدای تکبیر قطع نمی شود.»
وی می افزاید: «شاید بیش از یک سال است که علیرغم فراخوان به تکبیر شامگاهی- در نزدیکی منزل ما – کسی تکبیر نمی گفت، اما امشب شور و هیجان تکبیر مثل تیرماه پارسال بود، نمیدانم اینها که می گویند جنبش مرده است، از مرده هم که صدایی در نمی آید، این اللهاکبرها ز چیست.»
روز دوشنبه ۹ اسفند (۲۸ فوریه) سخنگوی قوه قضاییه نیز خبر حصر خانگی رهبران مخالفان دولت ایران را تایید کرد.
غلامحسین محسنی اژهای در پاسخ به سوال خبرنگار خبرگزاری ایلنا که پرسید آیا حصر این رهبران با حکم قضایی صورت گرفته گفت: «از همان زمان انتخابات، برای سران فتنه، توسط دادستانی تهران، پرونده تشکیل شد. امروز با توجه به شفاف شدن مسایل و مشخص شدن مرزها که دیگر کسی نمی تواند بگوید تحرکات آنها، علیه رأی و شخص است و کاملا مشخص است که مرزبندی با انقلاب و نظام دارند، دیگر نمی توان به آنها اطلاق فتنه کرد.»
سخنگوی قوه قضائیه افزود: «در حال حاضر،اقداماتی از جمله قطع تلفن و اینترنت و ملاقات آنها با دیگران توسط دستگاه قضایی پیگیری شده و در مراحل بعدی نیز علاوه بر قطع ارتباط این افراد، اقدامات لازم صورت خواهد گرفت.»
مخالفان دولت ایران میگویند که این اظهارات سخنگوی قوه قضاییه یک روز پیش از برگزاری تجمع اعتراضی در روز دهم اسفند ماه برای کاهش خشم عمومی بیان شده است.
گروههای مختلف اصلاحطلب و “شورای هماهنگی راه سبز امید” در بیانههای مختلفی از مردم دعوت کردهاند که روز سهشنبه دهم اسفند در یک راهپیمایی اعتراضی برای اعلام حمایت از آقایان موسوی و کروبی شرکت کنند.
فرزندان مهدی کروبی و میرحسین موسوی در نامهای سرگشاده به مراجع تقلید از آنان برای مشخص شدن وضعیت والدین خود کمک خواستهاند.
در بخشی از این نامه که توسط سایت کلمه منتشر شده آمده است: «ما پیشتر هم شاهد آن بودیم که در شبهای قدر، پنج شب متوالی تعدادی گماشته، در مقابل خانه این خدمتگزاران مردم، تجمع کرده و به تخریب خانه و شکستن درها و شیشهها و فحاشی و تیراندازی پرداختند و با این حال هیچگونه برخوردی نیز از سوی دستگاه قضاوت اسلامی با این تعدیگران نشد.»
فرزندان رهبران مخالفان ایران نگرانی خود را از نامشخص بودن مرجعی که بازداشت و نگهداری آنها را بر عهده دارد میگویند: «نگرانی ما بیجا نیست، چرا که اکنون عزیزان ما در دست کسانی گرفتارند که بارها تنفر و خشم خود نسبت به آنان را به ما نشان دادهاند و اکنون هویت خود را از ما پنهان میسازند.»
در بخش دیگری از این نامه آمده است: «ما فرزندان مهدی کروبی، کودکی خود را پشت در زندانهای رژیم گذشته گذراندهایم و بارها با چشم نگران، پدر دستگیر شده توسط ساواک را از پشت میلههای زندان و در ملاقاتها تعقیب کردهایم؛ و ما فرزندان میرحسین موسوی هم از نخستین سالهای زندگی، طعم سختیها و خطرات فراوانی که پدرمان را تهدید میکرده است چشیدهایم؛ و اکنون همگی به حق جویی پدران و استقامت مادران خویش میبالیم.»
هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا روز دوشنبه و در مجمع حقوق بشر سازمان ملل در ژنو با انتقاد از سیاست های دولت ایران گفت: «(جمهوری اسلامی ایران) سیاست خشونت در خارج از مرز و حکومت استبدادی در درون مرز را دنبال می کند.»
به گزارش رادیو فردا، وزیر خارجه آمریکا گفت: «چرا مردم باید در طرابلس حق اعتراض داشته باشند ولی حق اعتراض در تهران از مردم گرفته می شود؟ فقدان حقوق بشر در ایران خشم آور است و مستحق محکومیت از سوی تمامی کشورهایی است که مدافع آزادی و عدالت هستند.»
از زمان انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته در ایران که با اعتراض ها همراه بود، معترضان و فعالان سیاسی و مطبوعاتی زیادی به زندان افتاده اند که شماری از آن ها هنوز هم در زندان به سر می برند. شماری هم در جریان اعتراض ها و درگیری ها کشته شدند.
این در حالی است که روز دوشنبه سایت کلمه گزارش داد میرحسین موسوی و مهدی کروبی به همراه همسرانشان دستگیر و به زندان حشمتیه منتقل شده اند.
وی با اشاره به تظاهرات مردم در لیبی و سرکوب آن ها از سوی حاکمیت این کشور گفت که ایالات متحده با متحدانش برای حل مسئله در لیبی همکاری می کند و از هرگونه دموکراسی و آزادی خواهی در خاورمیانه و شمال آفریقا که نتیجه تغییر درونی و خواست مردم باشد، حمایت می کند.
خانم کلینتون گفت: «در نهایت این مردم لیبی هستند که باید سرنوشت خود را تعیین کنند و دولت جدید لیبی را تشکیل دهند. مردم لیبی در مقابل گلوله و با فدا کردن جان خود، یک دیکتاتوری را دارند سرنگون می کنند.»
هیلاری کلینتون با اشاره به جمع جوانان معترض در خاورمیانه و شمال آفریقا، گفت که تظاهرات میلیونی مردم در کشورهای عربی، «یادآور همان چیزی است که آن را باید بهار اعراب نامید.»
وی افزود: «برای تمامی رهبران در تمامی قاره های جهان، این انتخاب صریح تر و واضح تر شده است: خواسته های ملت خود را بدانید و به آن عمل کنید، به پتانسیل های آن ها اعتماد کنید و آن را قدر بدانید. چرا که اگر این کار را نکنید، این آن ها (مردم) هستند که اعتماد به شما را از دست می دهند.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر