نیک آیین
نوشته‌های مثلاً جدی
هنوز از شوک ترک سیگار بیرون نیامده‌ام. راستش قبلا هم ترک کرده‌بودم ولی جدی نبودم. قدیمها، ندا که باردار بود و خودش را تبدیل به یک آدم مثبت کرده‌بود من هم برای اینکه نشان دهم یک همسر نمونه‌‌ام- که اگر آشپزی بلد نیستم حداقل کمی معنی واژه فداکاری سرم می‌شود- سیگار را ترک کرده‌بودم؛ مثلا البته. درکل مصرف را رسانده‌بودم به روزی یکی دو نخ و بعضی روزها هم نمی‌کشیدم و همین‌طوری ادامه دادم تا ندا وضع حمل کرد و دوباره به میادین برگشت و من هم چپق را مجددا با تمام قوا چاق کردم اما این‌بار جدی‌جدی دو هفته شده که سیگار نمی‌کشم. یک‌دفعه‌ای. جدا یک‌دفعه‌ای. چون یک تحول مدل کتابهای آنتونی رابینز بر من حادث شد.
داشتم کنار باربیکیو همزمان سیگار می‌کشیدم و زغال را باد می‌زدم. سیگار افتاد زمین. خم شدم برش دارم اما زورم نمی‌رسید، چون چاق هم هستم و بعد روی زمین نشستم که سیگار را بردارم. برداشتم اما بلند شدن سخت بود برایم چون چاقم و مجبور شدم دستم را بگذارم لبه باربیکیو تا بتوانم بلند شوم. دستم کمکی سوخت، نه اینقدر که بخواهد باعث تحولم بشود. در همان لحظات برخاستن این تحول داشت در من شکل می‌گرفت. با خودم فکر کردم باید امسال دو کار مهم انجام بدهم( آخر دو هفته‌پیش وسطهای تعطیلات عید بود و نزدیک روز تولدم) سیگار را ترک کنم و ورزش را شروع کنم و همین کار را هم کردم.
ورزش کردنم هم حکایتی است البته. می‌روی باشگاه وسط این همه ببر و پلنگ که نعره می‌زنند و وزنه‌های دویست کیلویی را بالا می‌برند جلوی آینه با وزنه‌های ایروبیکی که صبح توسط تعدادی از خانمهای محله‌مان استفاده شده‌اند بالا و پایین می‌پری. برای من که مهم نیست ولی شده‌ام مایه تفریح این ببر و پلنگ ها! اما من به این حرکت در ذهن خودم قهرمانانه ادامه می‌دهم. راستش من یادم نمی‌آید هیچ کاری را تا آخرش انجام داده‌باشم. تمام داستانهایی که تمام کرده‌ام را به ضرب و زور و با تف‌مالی به سرانجام رسانده‌ام. اصولا آدم فینال نیستم.
یک‌بار هم در دوران مدرسه با تیم مدرسه‌مان تا فینال آموزشگاههای تهران رفتیم ولی آنجا هم باختیم و دوم شدیم و من هنوز آن مدال نقره را دارم. نقره که نیست البته، نقره‌ای رنگ است و دروغ هم نگویم ندارمش، در سالن خانه والدینم است؛ در ویترین افتخاراتی که مادرم از موفقیتهای من و اخوی درست کرده. مال من را البته یک‌طوری گذاشته که وقتی مهمان می‌آید بشود مخفیش کرد. چون موفقیتهای برادرم همه علمی و ورزشیند و مال من از یک‌جایی به‌بعد در عرصه هنر است و خب هم مایه سرافکندگی محسوب می‌شود و هم تعدادشان اندک. اندک بودنشان از این بابت است که من تا کنار یک آدم جدی نیفتم نمی‌توانم کارم را تمام کنم. یعنی تنهایی هیچ کاری را تمام نمی‌کنم. نمی‌دانم چرا؟ مال تنبلی نیست چون من آدم تنبلی نیستم؛ حتی آشپزی هم که بلد نبودم را دارم یاد می‌گیرم، بابت تداوم هم نیست چون من بیست سال است که در خیلی چیزها تداوم دارم، بلکه هم به‌خاطر بی‌حوصله بودنم باشد.
من زود حوصله‌ام سر می‌رود و آدم آرمانگرای مزخرفی هم هستم. برعکس بقیه نویسنده‌ها وقتی چرت و پرت می‌نویسم خودم می‌فهمم اما باز برعکس بیشترشان وقتی چرت و پرت می‌نویسم مایوس می‌شوم و امیدم را برای ادامه از دست می‌دهم، خیال می‌کنم بی‌استعدادترین آدم دنیام و این قصه ایراد بنیادی و ارگانیک دارد و درست‌شدنی نیست. این است که اگر پولش را گرفته‌باشم، هرطور شده با نکبت و ادبار به سرانجام می‌رسانمش و اگر هم همین‌طوری نوشته‌باشمش می‌گذارمش در فولدر آرشیوِ. تنها دلیلی که رفتم دانشگاه این بود که می‌ترسیدم با مدرک دیپلم بروم پادگان و به‌محض اینکه قانون فروش سربازی را گذاشتند می‌خواستم درس خواندن را ول کنم. سابقه طولانی‌ای هم در رها کردن و مایوس شدن از مبارزات دوران دانشجویی دارم و خلاصه مجموعه قابل اعتنا و ناامیدکننده‌ای از کارهای نیمه‌تمامم.
تابلویی از یاسها و آرزوهایی که برآورده نشده‌اند و آدمهایی که از دست رفته‌اند یا به‌دست نیامده‌اند. این است که من تصمیم جدی دارم این دو تا کار را تا آخرش بروم. من می‌خواهم تغییر کنم. می‌دانم احتمالا به سرانجام رساندن این دو تا کار من را تبدیل به یک آدم موفق نمی‌کند تا بعنوان مرجع نامم در کتابهای آنتونی رابینز یا هر کتاب مبتذل احمقانه دیگری درباره موفقیت ثبت بشود اما حداقل در میانه راه زندگی کمی به خودم امیدوارم می‌کند.
اینها را هم می‌نویسم چون هنوز در شوک مصرف نکردن سیگارم. راندمان کارم بسیار پایین آمده و عین بنز می‌خورم و می‌دانم کم‌کم اینها شروع می‌کنند برایم شکلک درآوردن تا کم‌کم بشوند بهانه برای بازگشت مجدد به میادین. اینها را همین‌طوری می‌نویسم تا خودم را کمی تخلیه کرده‌باشم و برای مدتی این بهانه‌ها را بفرستم پشت گنجه. به‌هرحال آدم به امید زنده‌است. همه این کارها را می‌کنم تا فراموش کنم هربار که می‌روم فروشگاه متوجه می‌شوم قدرت خریدم نصف شده، فراموش کنم یک بچه کوچک دارم و لگنهای امریکایی آمده‌اند خلیج فارس لنگر انداخته‌اند! که بتوانم بیخودی به خودم بگویم لابد امریکاییها خواص درمانی در آب خلیج فارس پیدا کرده‌اند و این لگنها را فرستاده‌اند اینجا پر کنند و آب را ببرند آنجا بفروشند لیتری ۳ دلار. اینطوری امید دارم که وقتی از پس سیگار و شکمم بربیایم لابد حریف نصفه بودنم هم می‌شوم و اینطوری احتمالا بعدا کارهای بزرگتری هم خواهم کرد.
با هرچیزی که شده باید چراغ امید را روشن نگه داشت به‌نظرم. بدترین چیز برای مردم یک سرزمین از بین بردن امیدشان است. حتی اگر امید به تحولی در آخرالزمان. به‌خاطر همین فکر می‌کنم باید شروع کنم کارهای کوچکی که از پسشان برمی‌آییم را با جدیت انجام بدهیم. از همان حرفهای شعاری که مشاوران تحصیلی می‌گفتند دیگر: قدمهای کوچک طراحی کنیم تا به کارهای بزرگ برسیم.
* تیتر از سی‌میل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر