-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
بیش از سی سال بود که ایران در آرزوی ریاست اوپک بود. سازمانی که به ایران کرسی ریاست نمی داد که مبادا این نهاد، رویه تخاصمی اختیار کند و یا وارد گودی از میدان سیاست شود که کشورهای عضو از آن حذر می کردند.
اما درست زمانی ریاست اوپک به ایران رسید که یکی از نامتعادل ترین و بی ثبات ترین دولت ها در ایران برسرکار بود. دولت محمود احمدی نژاد و وزارت هایی که نه سرنوشتشان، نه ادغامشان، نه وزیرشان و نه سرپرستشان معلوم و مشخص است. با اوضاع و احوالی که محمد علی آبادی بر سر اوپک آورد، این سازمان را نمونه خالص سازمان و نهادی بین المللی کرد که به تب وقایع روز متصل است و برنامه و استراتژی و هدف کلی و اصلی را دنبال نمی کند.
یکصد و پنجاه و نهمین نشست عادی و سالانه ۱۲ کشور عضو اوپک هجدهم خرداد ماه (۲۰ ژوئن۲۰۱۱ میلادی) به ریاست ایران در وین برگزار شد و محمد علی آبادی، رییس جنجالی سابق سازمان تربیت بدنی، به عنوان سرپرست موقت وزارت نفت در حالی راهی این اجلاس شد که در واقع مجلس شورای اسلامی که دربست در اختیار دولت است و چک سفید برای دولت دهم می کشد، از همان ابتدا و یکصدا مخالفت خود را اعلام کرده بود.
عادل علی مصلح، تحلیلگر مصری حاضر در اجلاس اخیر سازمان کشورهای صادر کننده نفت، اوپک، خلاف این نظر را دارد که حضور علی آبادی با آن گویش انگلیسی اش، برای ایران بد بوده است. وی می گوید: «مهم لهجه و یا سواد و یا گویش علی آبادی نیست. باید این جا باشید و بقیه آدم ها و نحوه سخن گفتن آن ها را ببینید تا اتفاقا صحبت کردن علی آبادی برای شما این قدر شوک برانگیز نباشد. هرچند ایرانی ها نوعی کمال طلبی دارند و ترجیح می دهند کسی نمایندگی آن ها را داشته باشد که بتواند نماینده حداقل شایسته ای باشد.»
وی افزود: «آن چه حضور علی آبادی در وین رقم زد، نه صحبت کردنش که بی بخار کردن اوپک بود و این مسئله ای است که شاید ایران در پی آن بود.»
ایران سال هاست که آرزوی تکیه زدن بر ریاست اوپک را دارد. از آن جایی که تصور می شد شاید ایران دست به تغییر خط سیاسی و هدایتی اوپک بزند، هیچ وقت این فرصت فراهم نمی شد ولی در حالی این فرصت فراهم شد که دولت دهم در نظام جمهوری اسلامی، اوضاع پیچیده ای را سپری می کند.
در روزهای پس از انتخابات ریاست جمهوری در ایران، وزارت اطلاعات جمعی از خبرنگاران رسانه های خارجی را احضار کرد و از آنها خواست که تعهد نامه ای امضا کنند که «گزارش های مخالف منافع ملی ایران» منتشر نخواهند کرد وگرنه مجوز کار خبری آنها باطل خواهد شد. یکی از خبرنگاران ایرانی- آمریکایی که پذیرفت با ما به شرط محفوظ ماندن نامش مصاحبه کند روایت های جالبی دارد. وی و رسانه معتبر آمریکایی ای که در آن مشغول به کار بود حاضر نشده بودند که زیر چنین نامه و درخواستی را امضا کنند.
یکی دیگر از خبرنگارانی که با ما تجربه خود را به اشتراک گذاشت یک خبرنگار آمریکایی است که وی نیز حاضر نشد با نام مصاحبه کند. وی نیز در یک رسانه معتبر امریکایی مشغول به فعالیت است. اما داستان او با مقوله ای به نام «ویزا» درهم تنیده است. وی در خصوص اینکه چرا نمی خواهد نامش مطرح شود، می گوید: «ویزای ایران برای خبرنگاران آمریکایی بسیار محدود است و خبرنگاران برای شانس گرفتن دوباره ویزا بسیار احتیاط می کنند. همان ویزاهایی هم صادر می شوند، معمولا بنا به مناسبت هایی چون انتخابات در اختیار خبرنگاران قرار می گیرد.»
وی تشریح می کند که دریافت ویزا تازه اول کار است «وقتی داخل ایران هستی، امکان تمدید ویزا وجود دارد اما این بستگی به عملکرد خبرنگار در ایران دارد. تمام رفتارها و حرکت های خبرنگاران خارجی در ایران تحت کنترل است و اگر تا زمان پایان ویزا عملکرد آن خبرنگار، دوستانه و در راستای منافع ایران باشد، شانس تمدید ویزایش بیشتر است. بعد از بازگشت از ایران نیز، اگر خبرنگاری قصد سفر دوباره به ایران داشته باشد باید در خصوص مطلبی که می نویسد، احتیاط کند چون اگر مطلب منتشر شده در راستای منافع ایران نباشد، ویزای دوباره ای در کار نخواهد بود.»
در ماه های ابتدایی ششمین سال انتشار «ایران در جهان» قرار داریم. وقتی پنج سال پیش مقدمات چنین نشریه تدارک دیده می شد چندان تصور بلندمدتی از آن وجود نداشت. اما با همه فراز و فرودها و کمبودها ماندیم و چراغ کلبه «ایران در جهان» را روشن نگاه داشتیم.
امروز هم که این سرمقاله کوتاه را می نویسم نمی دانم تا چه زمانی می توانیم این مسیر سخت را دوام بیاوریم و ادامه دهیم. در این مدت آنچه انکار ناپذیر بود این موضوع بود که «ایران در جهان» متعلق به فارسی زبان ها و ایرانیان است و تا زمانی که بتوانیم خلایی را هر چند ناقص، برای این بخش پر کنیم ادامه خواهیم داد.
بیش از ۷۰ درصد از مخاطبان نشریه ما از ایران هستند و این موضوع مسوولیت ما را افزایش می دهد. تنوعی که در مخاطبان نشریه در طول این سال ها شاهد بودیم برای ما آموزنده بود. حتی در این میان زیر آوار موضوعات سیاسی ماندن نیز سبب نشد از این موضوع غافل شویم که لزوما «سیاست» و موضوعات «سیاسی» تنها مطالب مورد توجه ما برای پوشش دادن نیستند.
هرچند محوریت کار ترجمه سبب شده است تا دنباله روی جهت گیری های غالب رسانه های معتبر دنیا باشیم اما همواره تلاش کرده ایم تا بخش های دیگر را نیز در دایره دید خود قرار دهیم.
آمار و ارقام به ما نشان می دهد که مطالب مرتبط با موضوعات اجتماعی یا فرهنگی میزان توجه بیشتری را جلب می کنند تا موضوعات صرفا سیاسی. با این حال درصد بالایی از تولیدات نشریه ما با سیاست درهم تنیده شده اند.
خوشبختانه آن فراخوان با استقبال خوبی مواجه شد و حاصل تحلیل نظرسنجی، ما را به سوی تغییرات هدایت کرد. پس از ماه ها مطالعه و طراحی و اجرا، نشریه «ایران در جهان» در ماه جون شاهد تغییراتی بود. تغییرات کلان در وب سایت نشریه و نحوه کار کرد آن یکی از محصولات انتقال دیدگاه های مخاطبان نشریه به ما بود. در این میان نسخه چاپی مجله «ایران در جهان» نیز مخاطبان خاص خود را دارد که می تواند جنس و ذایقه متفاوتی داشته باشند. از هر نوع انتقاد یا پیشنهادی در این زمینه نیز استقبال می کنیم.
البته در این جا «سیاست» را به معنا عام آن در نظر نگرفته ایم که اگر اینگونه بود همه مطالب ما مشمول سیاست می شد. چندی پیش با تنظیم پرسشنامه ای از خوانندگان نشریه درخواست کردیم تا با پاسخ به پرسش های پرسشنامه، ما را در تشخیص بهتر ذایقه و مسیر بهبود فعالیت های مان یاری کنند.
خوشبختانه آن فراخوان با استقبال خوبی مواجه شد و حاصل تحلیل نظرسنجی، ما را به سوی تغییرات هدایت کرد. پس از ماه ها مطالعه و طراحی و اجرا، نشریه «ایران در جهان» در ماه جون شاهد تغییراتی بود. تغییرات کلان در وب سایت نشریه و نحوه کار کرد آن یکی از محصولات انتقال دیدگاه های مخاطبان نشریه به ما بود. در این میان نسخه چاپی مجله «ایران در جهان» نیز مخاطبان خاص خود را دارد که می تواند جنس و ذایقه متفاوتی داشته باشند. از هر نوع انتقاد یا پیشنهادی در این زمینه نیز استقبال می کنیم.
با این اشاره شماره جدید مجله همزمان با اعمال تغییراتی در وب سایت نشریه منتشر می شود. در این شماره گزارشی از «نقش ایران در سازمان اوپک» را خواهید خواند و همچنین گزارشی که به روایت بخشی از محدودیت های اعمال شده توسط جمهوری اسلامی برای خبرنگاران رسانه های خارجی در ایران می پردازد. پاسخ های گلنوش نیک نژاد، سردبیر «تهران بیرو» به پرسش های خوانندگان «ایران در جهان» نیز در این شماره منتشر شده است.
در کنار این موضوعات مقاله های متنوع دیگری نیز از زبان های انگلیسی، آلمانی، فرانسوی در رابطه با ایران، ترجمه و منتشر شده است. با این امید که حاصل تلاش همکاران ما در «ایران در جهان» رضایت خاطر شما را بهمراه داشته باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر