-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
هفتۀ پیش یک انبار مهمات سپاه پاسداران منفجر شد: شلختگی بود یا خرابکاری؟ قبل از آن ویروس استاکس نت به تأسیسات اتمی ایران خزید، بویژه به دستگاه های ساخته شده به دست شرکت زیمنس که روزگاری رآکتورهای بوشهر را به ایران داده بود. اما جالب تر از همه نشانه ای است از روسیه که تاکنون آب به تحریم های ایران بسته بود: ایران اکنون بهترین سامانۀ دفاع موشکی یعنی اس ۳۰۰ را دریافت نمی کند.
اوباما برای این کار روسیه را بسیار ستود. سالها بود که روسیه نه «آری» می گفت و نه «نه». قرینه های جدید می گویند: «گزینۀ نظامی» دیگر روی میز نیست. در نتیجه، جنگِ در سایه بالا می گیرد: خرابکاری بعنوان جایگزین. و حلقۀ تحریم تنگ تر می شود. احتمالاٌ همین چشم پوشیِ اعلام نشده از کاربرد زور، استفاده از اهرم سیاسی را برای آمریکا آسان تر کرده است.
گرچه آلمان سومین صادرکننده به ایران (بعد از امارات متحدۀ عربی و چین) است اما آشکار است که فشار آمریکا اثر دارد. آخرهای سپتامبر شرکت توسن – کروپ کار با ایران را متوقف کرد. قبل از آن زیمنس و آلیانس و لینده همین راه را رفته بودند. چرا؟ شورای امنیت در ۹ ژوئن برشدت تحریم افزود بویژه در مورد صدور اسلحه و اموربانکی. کمی بعد ده ها شرکت ایرانی در فهرست سیاهِ ایالات متحده قرار گرفتند و هرکس با این شرکت ها معامله کند از بازار آمریکا خارج است. در آخرهای ژوئیه اتحادیۀ اروپا پا به میدان گذاشت: با تحریمِ سرمایه گذاری در بخش انرژی، مهمترین چشمۀ درآمد حکومت.
تعجبی ندارد که زیمنس پا پس می کشد. چهارصد میلیون دلار معامله با ایران چه ارزشی دارد در برابر ۲۰ میلیارد دلار بازار آمریکا؟ همین امر در مورد شرکت خودروسازی کره ایِ کیا صادق است که نمی خواهد بازار آمریکا را از دست بدهد. ژاپن نیز همانند کره تحریم های یکجانبه برقرار کرده است. البته تجربه می گوید جنگ اقتصادی تاکنون کشوری را به زانو در نیاورده است، شاید به استثنای آفریقای جنوبی آنهم بعد از چندین دهه. اما یک چیز در این میان آشکار می شود: ایران زیرفشارِ روزافزون است زیرا این فشاربه اقتصادی ضعیف وارد می آید.
دونمونه برای روشن شدن. صادرات انرژی که در سال گذشته ۸۰ میلیارد دلار بود در سال ۲۰۱۰ حدود ۲۰ میلیارد دلار کمتر خواهد شد. اقتصاد که در سال ۲۰۰۷ حدود هشت درصد رشد داشت در سال ۲۰۱۰ حتی دو درصد نخواهد داشت. یک مثال نشان می دهد که در این فاصله مانع های اقتصادی تا چه میزان بلند شده اند: یک سرمایه گذارِ هامبورگی که کارخانه ای را در ایران ساخته باید یک قطعۀ یدکی ایتالیایی را به دلیل تحریم ابتدا به آلمان بیاورد و در آنجا اجازۀ صادرات بگیرد و بعد قطعه را به جنوا در ایتالیا برگرداند که از آنجا هم به مقصد ایران بارِکشتی می شود. وی تازه باید پول بیشتری هم برای بیمه بپردازد، پول خریدش را نیز باید نقدی بدهد.
تحریم به تنهایی علت دشواری های اقتصدی ایران نیست. طنز روزگار اینکه احمدی نژاد بهترین متحدغرب است. وی باید عوامل خود را سرقدرت نگاه دارد یعنی سپاه را که یک چهارم اقتصاد را در دست دارد. معنای این حرف امتیاز بخشی و انحصار و کاهش رقابت است، خلاصه: کشیدن ترمز رشد. دوم اینکه احمدی نژاد باید مردم را با دادن یارانه های گسترده برای مواد غذایی اولیه و انرژی ساکت نگاه دارد. یک خانوار چهارنفری حدود ۴۰۰۰ دلار در سال یارانه دارد. این چشمۀ زاینده براقتصاد فشار می آورد. اگر قیمت نفت و گاز کاهش یابد احمدی نژاد مجبوراست افیون کمتری بین مردم پخش کند.
حالا دولت می خواهد ۱۰۰ میلیون دلار از میزان یارانه بکاهد و قیمت ها را بالا ببرد. اینجاست که احمدی نژاد دو مشکل بزرگ دارد: تورم بیشتر و افزایشِ خشم مردم کم درآمد که پایۀ فدرت اویند. اگر طبق آنچه برنامه ریزی شده مالیات را هم افزایش دهد بازاری ها و بازرگانان هم به جمع ناراضیان می پیوندند. اینان سی سال پیش به سرنگونی شاه کمک کردند؛ بازار در تابستان دست به اعتصاب زده بود.
تحریم ها هیچگاه کشنده نیستند اما هزینۀ معامله را بالا می برند. این را نیز حکومت دیکتاتوری می تواند بربتابد. اما ایران کشوری است که حاکمان آن در جنگ قدرت همیشگی با یک جامعۀ مدنیِ سرزنده از سویی و مخالفان محافظه کار در مجلس از سوی دیگر به سر می برند.
اگر حاکم نتواند دیگر مردم را ساکت نگاه دارد به این دلیل که تحریم ها براقتصاد رو به فلج بیشتر فشار می آورد، قدرتش افول می کند. حاکم عنوان را دارد اما نه دیگر قدرت را. در سال ۱۹۷۹ بر شاه اینگونه گذشت که به ظاهر همۀ قدرت جهان را داشت، از ارتش گرفته تا منابع نفتی.
غرب، طرفِ خموش در این مبارزۀ داخلی قدرت است. شاید از نظر دیپلماتیک سکوت منطقی باشد اما از نظر سیاسی نیست. زیرا مردم باید بدانند تحریم ها نه متوجۀ آنها بلکه حکومت است. اوباما و مرکل و دیگران باید از این رو صدای خود را بلند کنند: ما علیه حکومتی هستیم که هم دنیا و هم مردم خود را می آزارد. این چنین موضعی سیاستی واقع بینانۀ مناسبی هم هست، زیرا تاریخ حکومت های دیکتاتوری معاصر هم نشان می دهد که زمانی مخالفان برنده می شوند.
* از: یوزف یوفه / در: هَندِلس بلات
نویسنده ناشر هفته نامۀ «دی تسایت» است و در حال حاضر در استنفورد علوم سیاسی درس می دهد.
هرات به دلیل موقعیتش در کنار راه بازرگانی بین ایران و هند و چین، در آخرهای قرون وسطی مرکز اقتصادیِ پر رونقی بود. این شهرکه در غرب افغانستان قرار دارد قرن ها مرکز جهان فرهنگی اسلامی- ایرانی نیز بود و به یاریِ سنت هنری و ادبی خود بسیار فراتر از منطقه شهرت داشت.
هرات بعد از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ خیلی زود به شهرِ سرزِنده ای تبدیل شد اما از جهانی بودن قرن های گذشته دیگر خیلی خبری نیست. هرات یکی از محافظه کار ترین شهرهای افغانستان است.
فروشِ خوبِ برقع
در حالیکه امروزه بسیاری از زنان جوان در کابل تنها روسری دارند در هرات زنی جرأت ندارد بدون برقع یا چادر بیرون بیاید. گروهی از دختران دانش آموز که در مسجد جامع به آنها برخوردیم نفوذ ایران را مسئول این وضعیت می دانند. نوریه یکی از آنها می گوید: «روحانیون محافظه کار در سال های اخیر به کمک ایران نفوذ بسیاری یافته اند و مردم می ترسند با آنها برخورد کنند.» نوریه شکوه دارد که گرچه بسیاری از دختران به مدرسه می روند اما همینکه ازدواج کردند دیگر نمی توانند از خانه خارج شوند. وی در ادامه می گوید زنان در هرات سرِ سوزنی آزادتر از زنان در جنوبِ پشتونشین نیستند.
وکیل احمد که در مغازۀ کوچکی در بخش قدیمی شهر برقع می فروشد این حرف را تأیید می کند. مردِ با ریش های جو گندمی می گوید گرچه کاسبی دیگر مانند دوران طالبان خوب نیست اما هنوز برقع خوب فروش می کند. نفوذ ایران در مورد مقررات پوششِ زنان وکیل را ناراحت نمی کند، هرچه باشد روزیِ خود را با آن در می آورد. اما همچون دیگر کسانی که با آنها صحبت کردیم او نیز به همسایۀ غربی سوءظن زیادی دارد. برقع فروش می گوید ایرانی ها ادعا می کنند می خواهند به بازسازی افغانستان کمک کنند اما در واقع فقط اینجا هستند تا جاسوسی کنند.
نفوذِ سنتاٌ زیاد
استاد علوم سیاسی محمد رفیق شهیر تأیید می کند فعالیت های وزارت اطلاعات ایران در افغانستان و بویژه در غرب کشور افزایش گسترده ای یافته است. حدود چهارپنجم افغانی ها سنی هستند و بدین ترتیب خیلی مشمول کمک های همسایۀ بزرگ شیعی نمی شوند. اما ایران سنتاٌ مناسبات خوبی با اقلیت شیعه دارد (به این اقلیتِ شیعه هزاره ای ها و اسماعیلیان و به اصطلاح پارسی ها – تاجیک های شیعه که در غرب افغانستان زندگی می کنند – تعلق دارند.)
همانند دوهمسایۀ متنفذ دیگر یعنی پاکستان و روسیه، ایران نیز درگذشته همواره کوشیده است نفوذش را در افغانستان گسترش دهد. در دوران جهاد در دهۀ هشتاد تهران به رهبران شبه نظامیان شیعی پول و سلاح داد. ایران بعد از خروج نیروهای شوروی در سال ۱۹۸۹ حامی اتحاد شمال شد که با طالبانِ مورد حمایت پاکستان می جنگید. از آنجا که سنی های افراطی شیعیان را کافر می دانند تهران به قدرت رسیدن طالبان را در افغانستان در آخرهای سال های نود با بدگمانی دنبال کرد. اما از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ به این سو ایران تغییر موضع عجیبی داده است.
حفظ مشکوکِ توازن قدرت
این درست که رهبری ایران امروز مناسبات خیلی خوبی با دولت کرزای دارد. اما از بیش از دو سال پیش به طالبان هم اسلحه می دهد. مرزا فغانستان و ایران که حدود هزار کیلومتراست از منطقه ای کوهستانی و خشک می گذرد و به همین دلیل تأمین امنیت آن سخت است. به گفتۀ مأموران مرزی سلاح و مهمات و مین از ایران توسط کوچگران و بر پشت حیوانات بارکش در ولایت های مرزیِ هرات و فراه و نیمروز به مرکز افغانستان حمل می شوند.
ظاهراٌ تهران ابتدای امسال هم شروع به آموزش شورشیان افغانی در اردوگاه های نظامی ایران کرده است. برخی از جنگجویان طالبان که در این ارودگاه ها بوده اند به روزنامه نگاران غربی گفتند در آنجا مأموران نیروی انتظامی و وزارت اطلاعات ایران و نیز اعضای سپاه را دیده اند. آیت الله های شیعه که در ایران حرف آخر را می زنند و سنیان افراطی از نظر عقیدتی مشترکات زیادی ندارند. اما مبارزه با دشمن قسم خوردۀ مشترک ایالات متحده دو طرف را ظاهراٌ به اتحاد واداشته است.
محمد رفیق شهیر توضیح می دهد ایران با وجود ۱۳۰ هزار سرباز غربی که در کشور همسایه مستقرند خود را در معرض تهدید می بیند و از اینرو راندن آمریکایی ها و نیروهای دیگر کشورهای ناتو بیشترین اولویت را برای ایران دارد. به گفتۀ وی البته ایران به هیچ رو به دستیابی طالبان به قدرت یا جنگ داخلی جدید در افغانستان علاقه مند نیست. شهیر اضافه می کند در بیست سال گذشته بیش از دو میلیون افغانی به ایران پناه برده اند و بی ثباتی در افغانستان به افزایش زیاد قاچاق مواد مخدر و اعتیاد در ایران منجرشده است.
حفظِ مشکوک توازن قدرت توسط ایران را به گفتۀ این استاد علوم سیاسی می توان با منافع متضاد این کشور توضیح داد. به گفتۀ وی بویژه از این رو همکاری با طالبان به نسبت محدود است و هیچگاه به اندازۀ حمایتی نیست که ایران از شورشیان شیعه در عراق کرده است. به باور شهیر مشکل اصلی مبازه با طالبان پاکستان است که سازمان اطلاعاتش از سنیان تندرو حمایت زیادی می کند.
با این وجود نیروهای نظامی آمریکایی مستقر در قرار گاه مرکزی نیروهای بین المللی در کابل از دو دوزه بازی خطرناک ایرانی ها تشویش خاطر دارند. اوباما بارها از رهبران ایران خواسته نقشی سازنده در آرام سازی اوضاع افغانستان برعهده گیرد.
حامد کرزای با کمال تعجب تاکنون دربارۀ فعالیتِ «برادرانِ» ایرانی اظهارنظری نکرده است. به گفتۀ افراد مطلع دلیل این مطلب این است که برخی از طرفداران متنفذ ایران در کاخ ریاست جمهوری هستند و نفوذ زیادی بر کرزای دارند. گفته می شود این عده کارهای ایران را توجیه می کنند و رئیس جمهور را که نسبت به تئوری توطئه حساس است علیه متحدان غربی تحریک می کنند.
برخلاف کابل، حمایت ایران از طالبانِ پشتو در هرات که بیشتر مردم آن تاجیکند با سوءظن زیادی نگریسته می شود. سیاستمداران و کارمندان و نیز مردم عادی در خلوت از کارهای همسایه ابراز ناخرسندی می کنند. اما کسی جرأت نمی کند علناٌ حرفی بزند. یک کارمند بلند پایۀ مرزی در هرات مواردی را از تحویل اسلحۀ ایران به طالبان نشان می دهد که به دقت جمع آوری شده اند، اما وی به هیچ وجه مایل نیست نامش برده شود. وی زیر لب می گوید ننگ آوراست که کسی در کابل به این موضوع علاقه ندارد.
وابستگی اقتصادی
از زمان سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ ایران صدها میلیون دلار در بازسازی کشور همسایه هزینه کرده است و خیابان ها و پل ها و سدهای بسیاری ساخته است. با این وجود کاسبان و بازرگانان در هرات می گویند ایران واقعاٌ علاقه ندارد که افغانستان از نظر اقتصادی روی پای خود بایستد. میر یعقوب مهشوف دبیرکل اتحادیۀ صنایع هرات توضیح می دهد: «ایران سالانه به ارزش یک میلیارد دلار اسلحه به افغانستان صادر می کند و حدود سه برابر این مقدار از مرز قاچاق می شود. یعنی ایران از ضعف اقتصادی ما بهرۀ زیادی می برد.»
در واقع افغانستان در حال حاضر بخش زیادی از مواد غذایی و کالاهای صنعتی را بویژه از پاکستان و ایران وارد می کند. برای رشد اقتصادی این کشورِ ویران شده از جنگ مهم است که از این وابستگی کم شود. در ولایت هرات که اوضاع امنیتی به نسبت خوب است این کار تا حد زیادی انجام شده است. در سال های گذشته بیش از ۳۰۰ کارخانه ساخته شده است و نیز یک منطقۀ بزرگ صنعتی که در آن نوشیدنی و بیسکوئیت و شکلات و قطعات پلاستیکی و مصالح ساختمانی و کالاهای بسیار دیگری تولید می شود.
اما به گفتۀ رئیس اتحادیۀ صنایع بسیاری از این شرکت های تازه برای بقای خود مبارزه می کنند زیرا نمی توانند با قیمت های همسایگان رقابت کنند. وی می گوید ایران بازار را با کالاهای یارانه دار پرکرده است و بدین ترتیب جلوی صنعت افغانستان را که قادر به رقابت باشد می گیرد. به باور وی دولت کابل کاری در این زمینه انجام نمی دهد و از صنعت داخلی حمایت ناچیزی می کند.
نه فقط اکثریت سنی بلکه بسیاری از شیعیان معتدل در هرات هم از نفوذ گستردۀ نیروهای شیعۀ محافظه کار نگرانند. محمد ناصر احمدیان در انتخابات مجلس در ۱۸ سپتامبر نامزد شد تا در کابل کاری علیه این نفوذ کند. این فعال شیعی هشدار می دهد ایرانی ها نه تنها از نظر اقتصادی بلکه از نظر سیاسی و فرهنگی هم نفوذ بسیار منفی دارند. وی در ادامه می گوید روحانیون محافظه کار و سازمان های خیریه از سال ها پیش حمایت مالی از ایران دریافت می کنند تا مردم را علیه نیروهای خارجی مستقر در کشور تحریک کنند و سیاستی را در کابل ترویج دهند که از منافع ایران پشتیبانی می کند.
احمدیان می گوید ایران در انتخابات اخیر برای وارد کردن روحانیون محافظه کار و متحدان جنگیش به مجلس پول زیادی خرج کرد. وی نسبت به پیروزی خود در انتخابات تا حد زیادی بدبین است. می گوید نامزدهای مورد حمایت ایران پول خیلی بیشتری از شیعیان معتدل مانند او در اختیار داشته اند و احتمالاٌ رأی زیادی خریده اند.
تبلیغات در مسجد
از جمله ایران نفوذش را در هرات اینگونه هم افزایش داده است که میلیون ها دلار برای ساخت مسجدها و مدرسه های جدید پرداخت کرده و روحانیون محافظه کار را در موقعیت های مهم آورده است. به گفتۀ روزنامه نگاران محلی مدرسۀ صدیقه که بزرگترین مدرسۀ مذهبی درهرات است نقش مهمی برای گسترش بنیادگرایی شیعی و جذب دانشجویان جوان دارد.
مدیر مدرسه محمد روحانی اتهام ها را قاطعانه رد می کند. این روحانی که به سبک ایرانی ها عمامۀ سفید دارد می گوید ایران به بازسازی افغانستان کمک می کند و کارهای مثبت زیادی در منطقه انجام می دهد. مدیر مدرسه مدعی است مدرسۀ صدیقه پولی از خارج نمی گیرد. به گفتۀ وی این مدرسه هزینه های خود را با اعانه و کمک شیعیان تأمین می کند. دراین مدرسه بیش از هزار پسرو مرد جوان از هرات و ولایت های همسایه درس می خوانند. البته دانش آموزانی که در این صبح در کلاس های مدرسه قرآن می خوانند ظاهری فقیرانه دارند و نیز زنانی که در دفتر مدیر منتظر دیدارند تا دربارۀ مشکلات خصوصی خود صحبت کنند. اینکه اینها هستند که این مدرسۀ بزرگ را اداره می کنند و بعلاوه مسجد تازۀ بزرگی را در زمین مقابل مدرسه می سازند بسیار محل تردید است.
عبدالله، یک شیعیۀ میانسال، که مقابل مدرسه با دو پسرش نجاری دارد بسیار به تندروهای مذهبی بدبین است. می گوید اینها وانمود می کنند به مردم فقیر با ساخت مدارس و سازمان های خیریه کمک می کنند، اما در اصل ایران فقط می خواهد افغانستان را زیرسلطۀ خود آورد. نجارتوضیح می هد و دو پسرش سری به تأیید تکان می دهند که افغانی ها از سقوط طالبان به بعد آزادی های سیاسی و شخصی زیادی به دست آورده اند و نمی خواهند زیر یوغ متعصبان مذهبی بروند، صرف نظر از اینکه چه رنگی داشته باشند.
تهران- ایران روز سه شنبه آغاز فرآیند سوخت گیری اولین نیروگاه اتمی از ۱۶۳ میله سوختی را جشن می گیرد. این نیروگاه در خلال چند ماه آینده به بهره برداری می رسد.
پروژه دولتی نیروگاه اتمی بوشهر که چون نمایه ای از انرژی اتمی با اهداف صلح آمیز به معرض تماشا نهاده می شود با دیگر عملیات ستیزه جویانه تهران در دیگر برنامه های غنی سازی اورانیوم ایران تفاوت دارد. برنامه ریزی زمانی با ظرافت و حساسیت به امور دیپاماتیک انجام شده است: درست هنگامی که حلقه تحریم از سوی شورای امنیت سازمان ملل، ایالات متحده و اتحادیه اروپا تنگ تر می شود.
ایران هنوز به درخواست قدرت های بین المللی برای گفتگو درباره برنامه اتمی اش که قرار است نیمه نوامبر در وین انجام گیرد پاسخ رسمی نداده است.
روز سه شنبه رامین مهمان پرست، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران گفت: «فشارهای سیاسی و تحریم ها نتوانست از پیشرفت برنامه زمان بندی شدهء فعالیت های صلح آمیز هسته ای ایران جلوگیری کند.»
به گفته خبرگزاری نیمه رسمی ایرنا، رامین مهمان پرست گفت: «نیروگاه اتمی بوشهر گام بزرگی است که به ما در دستیابی به منبع انرژی جایگزین کمک می کند.» و ادامه داد: «ما در مناطق دیگر نیز به پیگیری فعالیت های اتمی صلح آمیز ادامه خواهیم داد.»
ایران دارای ۵ نیروگاه پژوهشی در حال کار و یک نیروگاه در دست ساخت است.
راکتور بوشهر که برای تولید برق طراحی شده و در جنوب ایران قرار دارد دارای پیشینه ای پیچیده و طولانی در خلال تاریخ است. تلویزیون حکومت ایران، پرِس تی وی روز سه شنبه در گزارش خود اعلام کرد که ساخت این نیروگاه در سال ۱۹۷۵ ( چهار سال پیش از انقلاب-م) طی قراردادی که با آلمان غربی امضا شده بود آغاز شد ولی این کشور پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ از همکاری در این پروژه خودداری کرد. به این ترتیب قرارداد در سال ۱۹۹۹ با روسیه مورد گفتگو قرار گرفت و در سال ۱۹۹۵ تکمیل شد. به هر روی، این برنامه دستخوش چندین تاخیر طولانی بوده است.
ایالات متحده یک بار مخالفت خود را با این برنامه اعلام کرد. ولی تحت نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی و تضمین روسیه برای مراقبت از ذخیرهء سوخت و همچنین میله های سوخت دفعی و مصرف شده ایالات متحده از مخالفت خود دست برداشت. روسیه موافقت کرده است که ضایعات سوخت را پس بگیرد که ایران امکان فرآوری دوباره مواد قابل بهره برداری در جنگ افزار اتمی را نداشته باشد.
روز سه شنبه وزیر امور خارجه (امریکا) هیلاری رادهام کلینتون، تصریح کرد که ایالات متحده نگران نیروگاه بوشهر نیست بلکه از بابت دیگر سایت های اتمی ایران نگران است. به گفته اسوشیتد پرس خانم کلینتون به گزارشگران سازمان ملل گفت: «مشکل ما راکتور آنان در بوشهر نیست، مسئله تشکیلات اینچنینی در نطنز و تاسیسات مخفی در قم و جاهای دیگر است که به اعتقاد ما آنان در حال پیشبرد برنامه تولید جنگ افزار اتمی هستند.»
وی افزود: «ایران سزاوار داشتن انرژی اتمی صلح آمیز است.» و ادامه داد: «آنان سزاوار دستیابی به جنگ افزار هسته ای نیستند.»
دولت ایران ادعا می کند که برنامه اتمی اش در راستای تولید انرژی و دیگر استفاده ها صلح آمیز به کار می رود. ولی ایران با داشتن زمینهء مخفی کاری برنامه هایش در گذشته و بلندپروازی هایش در به دست آوردن قدرت هر چه بیشتر در منطقه، دولت های غرب را عمیقاً دچار این تردید می کند که این کشور می خواهد دست به تولید جنگ افزار هسته ای بزند.
قرار بر این بود که درست پس از ترابری سوخت در ماه اوت (دو ماه پیش) سوخت گیری در این نیروگاه آغاز شود ولی به گفته ایران به دلیل نشت استخر نیروگاه مرکزی این کار به تعویق افتاد. مقامات ایران انکار می کنند که این تاخیر به دلیل پیدا شدن ویروسی اسرارآمیز به نام کرم «استاکس نِت» در رایانه های چندین کارمند سایت بوشهر بوده و همچنین نمی پذیرند که مولد قدرت که بخشی از برنامهء تولید جنگ افزار هسته ای شمرده نمی شود نیز آلوده به این کرم بوده است.
علی اکبر صالحی، رییس سازمان انرژی اتمی ایران در گفتگوی سه شنبه با کارگران نیروگاه گفت که «نیروگاه بوشهر استثنایی ترین نیروگاه جهان است.» وی اعلام کرد که تا سه ماه آینده محصول تولید این برق وارد شبکه سراسری ملی می شود.
بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی از روشی طبیعی برای نظارت بر فرایند پایانی بارگذاری سوخت بهره می برند و سپس با مهر و موم مرکز رآکتور از دستکاری جلوگیری به عمل می آید. با وجود صفحه و دوربین و های مدار بسته در نیروگاه هرگونه جریان سوخت را می توان زیر نظر داشت و پیگیری کرد.
ولی آژانس بین المللی انرژی اتمی در ماه سپتامبر از آن شکایت داشت که ایران دو تن از زبده ترین بازرسینش را از ورود به کشور منع کرده است.
آژانس در گزارش خود تصریح کرده است که از ماه اوت ۲۰۰۸ ایران از پاسخ به پرسش هایی دربارهء احتمال وجود فعالیت های نامعلوم هسته ای در گذشته یا حال در ارتباط با سازمان های نظامی مرتبط یا توسعه هسته ای ظرفیت ترابری موشک خودداری کرده است. گزارش می گوید که «تضمین و همکاری ایران با اژانس بین المللی انرژی اتمی ضروری است زیرا احتمال آن می رود که با گذشت زمان از اعتبار مدارک کاسته شود.»
* این نوشته گزارشی بود از ویلیام یونگ از تهران، و آلن کووِل از لندن. همچنین ویلیام جی از نیویورک نیز در نوشتن این گزارش شرکت داشته است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر