-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
انتخابات درون حزبی جزب جمهوری خواه در ایالت فلوریدا سه شنبه شب (۳۱ ژانویه) برگزار شد و میت رامنی با کسب بیش از ۴۶ در صد آرا برنده انتخابات این ایالت شد. در تعقیب وی نیوت گینگریچ موفق به کسب ۳۱ درصد آرا شد.
آمریکایی های ایرانی تبار به مدت طولانی در سیاست امریکا چندان پرونده ساز نبوده اند اما به دلیل تنش روزافزون میان امریکا و ایران چنین وضعی رو به تغییر است. تنها نگرانی آنان احتمال وقوع جنگ نیست، بلکه از اقدامات تلافی جویانه ایران درباره خودشان نیز احساس نگرانی می کنند.
از وقتی ایران در اوایل ژانویه امسال «امیر حکمتی»، امریکایی ایرانی تبار متولد آریزونا را به اتهام جاسوسی برای سازمان سیا به اعدام محکوم کرد، پرونده وی زوایای پنهانی از زندگی این قشر کامیاب امریکا را در معرض دید قرار داد؛ گویی از زندگی امریکایی های ایرانی تباری که با وجود موفقیت و رفاه، زمانی طولانی در سایه می زیسته اند اکنون پرده برداری می شود.
با بالاگرفتن تنش میان ایران و امریکا در ماه های اخیر برای بسیاری شرایط نگران کننده ای چون ورود به آستانه جنگ معنی می دهد، جامعه ایرانی-امریکایی که مدت ها به خاطر پیگیری زندگی حرفه ای و دانشگاهی، تلاش داشت که از سیاست دوری کند اکنون وادار می شود که برگ دیگری در زندگی خود بگشاید.
نشانه ها بیش از پیش گواهی از آن دارند که حکومت ایران شرایط را بررسی می کند تا از تندی این آتش کاسته شود. با این همه، کنشگران ایالات متحده به پرونده حکمتی اشاره می کنند و به امریکایی های ایرانی تباری که هشدارهایی را در قالب پیام های فیس بوکی و الکترونیکی دریافت کرده اند. به ویژه به آن دسته که با چهره ای طرفدار برقراری دموکراسی ظاهر شده اند.
حتا قتل مرموزی که در اواسط ماه ژانویه (دو هفته پیش) در هیوستون اتفاق افتاد: ماجرای زن جوان ایرانی-امریکایی، گلاره باقرزاده، نو دین مسیحی و کنشگر طرفدار اجرای حقوق بشر در ایران، که کشته شد و بسیاری از امریکایی های ایرانی تبار را به این فکر انداخت که چه کسی پشت ماجراست که پلیس را توانسته ساکت نگه دارد. وی در خودروی خود به ضرب گلوله کشته شد، درست پنج روز بعد از زمانی که ایران اعلام کرده بود که کشته شدن دانشمند اتمی ایرانی را در تهران بی پاسخ نخواهد گذاشت.
سال های پس از ظهور جمهوری اسلامی در سال ۱۹۷۹، امریکایی های ایرانی تبار سر خود را پایین انداختند و بر زندگی حرفه ای خود و پیگیری شیوه های داد و ستد در سرزمین بیگانه پرداختند؛ در شمال نیوجرسی و واشنگتن دی سی، در دالاس و «تهرانجلس» که اشاره اغراق آمیزی است به بزرگ ترین اجتماع ایرانیان بیرون از ایران. ولی بسیاری از ایرانی-امریکایی ها می گویند که با «انقلاب سبز» فریبنده در عین حال ناکام تابستان ۲۰۰۹ (۱۳۸۸) امید دوباره ای برای تغییر سر بر آورد که منجر به افزایش فعالیت های سیاسی بسیاری در ایالات متحده شد. فعالیت های جامعه ای که روابط بسیار نزدیک خود را با ایران حفظ می کند بر آن است که هر چه بیشتر بر روابط میان ایران و امریکا نیز تاثیر بگذارد.
آقای حکمتی، سرباز پیشین نیروی دریایی امریکا و متخصص بازی های ویدیویی ۲۸ سال دارد. خانواده اش می گویند که تابستان گذشته به تهران رفت تا مادربزرگ هایش را ببیند. این خود گویای رابطه نزدیک امریکایی های ایرانی تبار با وطنشان است. برخی از آمار برآورد می کنند که یک چهارم از این یک میلیون نفر امریکایی ایرانی تبار که شهروند و ساکن امریکا هستند هر سال از ایران بازدید می کنند.
نزدیکی به خانواده، که در ایران ریشه دارد بخش بزرگی از تفکری است که امریکایی های ایرانی تبار را وادار می کند که بر ارتباط میان ایران و امریکا اصرار داشته باشند. نمی خواهند تهران بمباران شود، و بیشتر آنان حتا با تحریم هایی شدیدتر بر ایران مخالف اند. نتیجه یک نظرسنجی نشان می دهد که آنان بر این باورند که بار تحریم ها بر دوش مردم است ، بی آن که حکومت ملایان را هدف گرفته باشد که آنان را وادار به تغییر رویه کند.
«از دید بسیاری از مردم، برای کسی که در ارتش ایالات متحده خدمت کرده، رفتن به ایران دیوانگی به شمار می رود.» روزبه میرابراهیمی، روزنامه نگار ساکن نیویورک و وبلاگ نویس که پس از دستگیری به خاطر فعالیت هایش در سال ۲۰۰۴ در تهران در ایالات متحده زندگی می کند، ادامه می دهد: «مشکل می توان پذیرفت که چگونه از هر کسی انتظار می رود که هویت واقعی خود را ناشناس نگه دارد.» وی می افزاید: «خطرناک بود ولی نشان می دهد که چگونه حتا برای آن هایی که در امریکا به دنیا آمده اند رفتن به ایران مهم است.»
نزدیکی به خانواده، که در ایران ریشه دارد بخش بزرگی از تفکری است که امریکایی های ایرانی تبار را وادار می کند که بر ارتباط میان ایران و امریکا اصرار داشته باشند. نمی خواهند تهران بمباران شود، و بیشتر آنان حتا با تحریم هایی شدیدتر بر ایران مخالف اند. نتیجه یک نظرسنجی نشان می دهد که آنان بر این باورند که بار تحریم ها بر دوش مردم است ، بی آن که حکومت ملایان را هدف گرفته باشد که آنان را وادار به تغییر رویه کند.
«امریکایی های ایرانی تبار برای بازدید از پدر و مادر و افراد نزدیک خانواده به ایران می روند. ماجرای بازدید از عموزاده ای دوردست در سرزمین آبا اجدادی در میان نیست و چنین ارتباطی تاثیر مهمی در دیدگاهشان نسبت به روابط میان دو کشور دارد.» تریتا پارسی، رئیس شورای ملی ایرانیان آمریکا (نیاک) در واشنگتن، با گفتن این مسئله ادامه می دهد: «نظر سنجی ها نشان می دهند که بیشتر مردم از تحریم ها پشتیبانی نمی کنند.» وی می افزاید: «و کمتر از ۵ درصد مردم از ایده حمله نظامی پشتیبانی می کنند.»
بسیاری از امریکایی های ایرانی تبار بر این باورند که وعده بهار (و به ثمر رسیدن خیزش) ایران در تابستان ۲۰۰۹ وقتی با سرکوب وحشیانه و خونین جریان های مردم سالاری خواهانه به خاموشی گرایید، جامعه خاموش ایرانی-امریکایی ها را به واکنش واداشت.
به نظر مجید روشنی داروساز مقیم ویرجینیا و سخنگوی ساکنان اردوگاه اشرف در ایالات متحده «فعالیت های سیاسی جامعه ایرانیان امریکا کمی افزایش پیدا کرده که می توان آن را به خیزش ۲۰۰۹ و امید تغییر در ایران مربوط دانست.» وی که برای نجات پناهندگان این اردوگاه ضد حکومت که در عراق ساکن اند رایزنی می کند می گوید: «با وجود این که جنبش سبز شکست خورد، با این همه هنگام گفتگو درباره فعالیت های مبارزه با حکومت، اصطلاح رایج «چه فایده ای دارد» در میان ایرانی-امریکایی ها ناپدید شد.» وی می افزاید: «دیدن ایرانی هایی که به خاطر تغییر، از دادن جانِ خود کوتاهی نمی کردند، احساس همراه شدن را در دیگران نیز بر انگیخت.»
آقای پارسی می گوید که شورای ملی ایرانیان آمریکا (نیاک) را با هدف گردآوری ایرانیان برای گفتگو درباره مسائل داخلی امریکا در سال ۲۰۰۲ پایه ریزی کرد. ولی بر اساس ادعای وی «از آن جایی که قدرت های جهانی بیشتر بر ایران تمرکز کرده اند، بزرگ ترین سازمان امریکایی های ایرانی تبار نیز توجه خود را از داخل به بیرون متمرکز کرده است.» وی می گوید: «واقعا این تمرکز توجه دنیا بر ایران بود که باعث شد که توجه ما جلب مسائل سیاسی مانند برخورد با برنامه هسته ای ایران شود.» کارشناسان داخل و خارج از ایران همگی بر این باورند که با وجود تحقیر از سوی حکومت اسلامی ایران، امریکایی های ایرانی تبار جامعه ای متحد نیستند.
شاید آشکارترین اختلاف در جامعه امریکایی های ایرانی تبار، بحث دیدگاه نسبت به مجاهدین خلق ایران باشد؛ سازمان ضد حکومتی تندرویی که صدام حسین با پناه دادن به آن ها این امکان را برایشان فراهم کرد که از قرارگاه خود در داخل خاک عراق به ایران حمله کند. این گروه، سازمانی که از پناهندگان شهر اشرف دفاع می کند، می گوید که سازمان مجاهدین خشونت را کنار گذاشته و به دنبال آن است که نام گروه را از فهرست سازمان های تروریستی شناخته شده از نظر ایالات متحده حذف کند.
آقای میرابراهیمی، روزنامه نگار مقیم نیویورک می گوید: «در پشتیبانی از تظاهرات ۲۰۰۹ اتحادی در میان جامعه ایرانی های امریکا به وجود آمد که اکنون دیگر از آن چیزی نمانده است.» وی می افزاید: «شاید خواست معمولی برای تغییر رژیم وجود داشته باشد، ولی این یگانگی با هزاران عقیده مختلف که رژیم را چگونه و با چه باید جایگزین کرد از میان می رود.»
شاید آشکارترین اختلاف در جامعه امریکایی های ایرانی تبار، بحث دیدگاه نسبت به مجاهدین خلق ایران باشد؛ سازمان ضد حکومتی تندرویی که صدام حسین با پناه دادن به آن ها این امکان را برایشان فراهم کرد که از قرارگاه خود در داخل خاک عراق به ایران حمله کند. این گروه، سازمانی که از پناهندگان شهر اشرف دفاع می کند، می گوید که سازمان مجاهدین خشونت را کنار گذاشته و به دنبال آن است که نام گروه را از فهرست سازمان های تروریستی شناخته شده از نظر ایالات متحده حذف کند.
در حالی که وزرات امور خارجه در حال بررسی این موضوع است، گروه هایی چون نیاک (شورای ملی ایرانیان آمریکا) تلاش و رایزنی می کنند که مقامات ایالات متحده را متقاعد کنند که این گروه همچنان در فهرست باقی بماند. بسیاری از امریکایی های ایرانی تبار می گویند که جانبداری سازمان مجاهدین از صدام حسین در طول جنگ عراق با ایران از دیدشان نابخشودنی است.
ولی نگرانی آقای پارسی از جای دیگری است. او با اشاره به سازمان مجاهدین به عنوان «گروه حاشیه ای که عملا از هیچ گونه پشتیبانی در داخل کشور برخوردار نیست» می گوید اگر این سازمان از فهرست سازمان های تروریستی حذف شود خود را به عنوان چهره نیروهای اپوزوسیون معرفی خواهد کرد و نیروهای طرفدار مردمسالاری واقعی در داخل و خارج از کشور را تحت الشعاع قرار خواهد داد.
آقای روشنی، سخنگوی اردوگاه اشرف می گوید با این که وی خودش عضو سازمان مجاهدین نیست ولی آنان را به عنوان «تنها گروه سازمان یافته» می داند «که توانایی تغییر شرایط در ایران را دارد.»
یک صدا یا پراکنده، امریکایی های ایرانی تبار هرگونه که باشند به هر حال در یک مسئله اشتراک نظر دارند و آن تغییر حکومت ایران است؛ همان چیزی که رژیم ایران را به زانو درآورده است.
حکومت ایران تاکنون هیچ امریکایی را اعدام نکرده است ولی بیشتر کارشناسان بر این باورند که این روند با اعدام حکمتی آغاز خواهد شد. وی تقاضای استیناف بر این رای را داده است. اما امریکایی های ایرانی تبار که در سال ۲۰۰۹ برای سفر به ایران درباره عواقب فعالیت های «سبز» خود هشدار ایمیل و فیس بوکی دریافت کردند می گویند که پیام پشت پرونده حکمتی روشن است: شما را زیر نظر داریم و اگر به مخالفت جدی با ما دست بزنید از هیچ عملی برای متوقف کردن شما فروگذار نخواهیم کرد.
* از: هوارد لا فرانچی / در: کریستین ساینس مانیتور
تصویر: امیر حکمتی، امریکایی ایرانی تباری که در دادگاه انقلاب اسلامی ایران به اتهام جاسوسی به اعدام محکوم شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر