-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
در ایران خوشحالی اولیه از قیام های مردمی در بهارعربی جای خود را به نگرانیِ فزاینده ای داده است. اگر رهبری ایران از سقوط دشمن قسم خوردۀ مصری یعنی مبارک استقبال کرد، درموقعیت کنونی که یک متحد عربی یعنی سوریه گرفتار نا آرامی شده بناب ردلایل قابل فهمی کاملاٌ به گونه ای دیگر برخورد می کند. احتمالاٌ برای رهبران مذهبی و سیاسی ایران نگران کننده تر ازموقعیت رئیس جمهور سوریه، اسد تصور بر این نکته است که جوّ انقلابی در منطقه چه بسا مخالفان سرکوب شده را درایران برانگیزد تا از نو صدای خود را بلند کنند.
در ابتدا آمریکا و اسرائیل ب رآن بودند که تهران از فروپاشی نظم قدیمی عربی بهره خواهد برد، اما چنین می نماید که نمی توان همچنان بر این باور بود. دیگِ جنگ قدرت در ایران همچنان در حال جوشش است. پایان کار معلوم نیست – و هیچکس نمی داند ایران چه مسیری را در پیش خواهد گرفت. از آنجا که تحریم ها به علت برنامۀ اتمی نیز تأثیر خود را نشان می دهند ممکن است دوره ای که تهران می توانست در برابر مخالفان خود بایستد به زودی به پایان برسد.
چنین می نماید «دوقلوهای وحشتناک»- رئیس جمهور محمود احمدی نژاد و رهبر انقلاب آیت الله خامنه ای- در جریان رخدادها تا حدودی سر درگمند و از این گذشته آسیب پذیر نیز شده اند و دچار اختلاف. خامنه ای در تلاش اولیۀ خود برای مصادرۀ تمایلات آزادی خواهی در کشورهای عربی دربارۀ برخورد با جنبش مخالفان در کشور خود سخنی نگفت. وی در پیان نوروزی خود گفت: «به یاری خدا در منطقه موج تازه ای پدیدارگشته است. بیداری بسیاری از ملت های عربی که اهداف اسلامی دارد یقیناٌ مؤفق خواهد شد.» البته که حرفی از سوریه زده نشد. از زمانی که ماهیت غیر مذهبی نا آرامی های جهان عرب دیگر تکذیب شدنی نیست جنبش دمکراسی خواهی دیگر «انقلابی» ارزیابی نمی شود. به جای آن رهبری ایران از دخالت ناتو در لیبی و توطئۀ آمریکا-اسرائیل برای سقوط بشارالاسد در سوریه شکوه می کند.
بی شک پای خیلی چیزها در میان است. در مورد اهمیت سوریه برای ایرانِ شیعی، هیچ اغراق نیست اگ رگفته شود: سوریه پلی به سوی حزب الله در لبنان و دولت حماس درغزه است – و متحدی در برابر اسرائیل و آمریکا. دمشق تا به حال دروازۀ جهان عرب را به روی ایران باز نگاه داشته است. از این رو احتمالاٌ احمدی نژاد ب رخلاف میل و به ناچار با غرب هم آواست که – صرفنظراز سرنوشت اسد – تعادل سیاسی بین حکومت علوی- شیعی در سوریه و اکثریت سنی این کشور، شروع به تغییر بدون بازگشتی کرده است. و کاملاٌ آشکار است که به زیان ایران.
آرامش بیشتر
احمدی نژاد در جریان دیداری از ترکیه گفت «ضرورتی برای دخالت خارجی» در سوریه وجود ندارد گویی چنین چیزی در حال حاضر مطرح است. یک بیانیۀ رسمی ایران هم دولت سوریه و هم تظاهر کنندگان را زیر فشار گذاشت که در جهت همبستگی ضد صهیونیستی مصالحه ای بیابند. مفسر آمریکایی داوید ایگناتوس از محافل آمریکایی نقل می کند: «اگراسد بماند باید مقداری از ایران فاصله بگیرد تا مخالفان سنی خود را راضی کند. اگراسد سقوط کند احتمال به قدرت رسیدن سنی ها در سوریه می رود که احتمالاٌ با ایران مرزبندی خواهند داشت.»
پیامدهای منفی که نا آرامی های جهان عرب برای ایران دارد محدود به سوریه نیست. ازدواج اجباری بین حماس و فتح بعد از سالها اختلاف تلخ به این علت هم هست که رهبری حماس در مقر اصلی خود در سوریه پیوسته احساس نا امنی بیشتری می کند. درعین حال این آشتی به کشور میانگیرِ مصر احساس اعتماد به نفس تازه ای می دهد، این کشور بعد از رفتار برده وار مبارک در برابر آمریکا دوباره وجهه پیدا می کند و می تواند برای میانگیری در بحران های عربی مفید باشد.
مصری که بیشتر دربرابر اسرائیل می ایستد – برای نمونه به این شکل که گذرگاه های غزه را باز نگاه می دارد – احتمالاٌ به نفع ایران خواهد بود، فقط اینکه حکومتی مستقل و دمکرات در نیل در عین حال رقیبی معتبر برای جاه طلبی های منطقه ای ایران است. وزیر خارجۀ جدید مصر نبیل العربی به واشینگتن پست گفت قاهره در تمامی مناسبات فصل تازه ای می گشاید. وی نگفت آیا در مقابل ایران هم چنین خواهد بود یا نه.
پادشاه بحرین آل خلیفه دولت ایران را متهم کرده قصد کودتا علیه او دارد. و در لبنان نیز نخست وزیرسابق سعد حریری از «دخالت آشکار ایران» انتقاد می کند. به گفتۀ وی نباید اجازه داد تهران از متحد خود حزب الله استفاده ببَرَد تا لبنان را «تحت الحمایۀ ایران» کند.
تمام این نکات را درایالات متحده و اسرائیل مد نظر قرار می دهند، دو کشوری که سیاستمداران برجسته – به استثنای بنیامین ناتانیاهو – با «خطر» ایران با آرامش بیشتری نسبت به یکسال پیش برخورد می کنند. روزنامۀ ها آرتص در تفسیری می آورد: «ایران دچار مشکل است. در این حال بهتر این است که اسرائیل آرام بماند و دخالت نکند و بگذارد جریان های داخلی در تهران ودمشق روند خود را طی کنند.»
اوضاع خیلی جالبی نیست، اما واقعاٌ خطرناک برای احمدی نژاد و خامنه ای تازه وقتی می شود که بهار عربی مخالفان ایران را احیا کند. هم اکنون مبارزه بین جناح های سیاسی با توجه به انتخابات مجلس در 2012 شدت می یاید. در آخرین تظاهرات در فوریه مخالفان شعاری دادند که باید «دوقلوهای وحشتناک» را به فکر بیندازد: «چه درقاهره یا در تهران، مرگ بر دیکتاتور! »
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر