سلام
چندین روز است که اینجا، درپی بازداشت تیموشنکو (نخست وزیر سابق) مردم در مرکز کیف در خیابان اصلی شهر دست به تحصن و اعتصاب (بعضا شبانه روزی) زده‌اند (دقیقا همون کاری که ملت بعد از بازداشت موسوی و کروبی کردند!)، اگر براتون جالبه، فردا برم عکس و گزارش تهیه کنم.
و مهندس جواب داد:
سلام
حتما! یک گزارش کامل لطفا!
نوشته بالا ایمیلی بود که بین من و آقای کوثر رد و بدل شد. چون چند روزی بود که این چادرها و جماعت متحصن را می‌دیدم و فقط نگاه میکردم و رد میشدم، تا اینکه روز هفتم تحصن با خودم گفتم که شاید تهیه عکس و خبر و ارسال آن برای سایت خودنویس و مخاطبانش، شاید، فقط شاید، درسی داشته باشد.
شب، سئوالهایم را یادداشت کردم، و فردا، دوربین به دست به اتفاق همسرم که نقش مترجم را برایم ایفا میکرد به سراغ این مردم رفتیم!
اینجا مرکز شهر کیف، پایتخت اکراین است. یکشنبه ای نسبتا گرم که مثل همه شنبه یکشنبه ها، تعطیل رسمی کشور است.
چادرهایی که به جمعه بازار مینماید؛ اما این چادرها بمنظور دیگری اینجا نصب شده اند، نه برای خرید و فروش چیزی.
ده ها چادر پیاده رو ای را که عرضش از 7 تجاوز نمیکند اشغال نموده اند. 9 روز است که هزاران نفر از سراسر اکراین به اینجا آمده و تحصن کرده اند. 10 روز پیش دادگاه شهر کیف، یولا تیموشنکو نخست وزیر سابق و یکی از رهبران انقلاب نارنجی اکراین را به جرم اختلاس و سؤاستفاده از قدرت بازداشت موقت کرده است. از فردای روزی که مردم متوجه بازداشت او شدند، در این خیابان، دقیقا کنار دادگاه بست نشسته اند. این تحصن، نکات بسیار جالبی برای من داشت، که تصمیم گرفتم گزارشی از آن برای شما تهیه کنم. این شما و این هم تصاویر و گزارش:
اولین موردی که خیلی برای من عجیب بود اشغال این پیاده رو بود. در این خیابان فروشگاههای گرانقیمتی که اجناس مارک دار عرضه میکنند قرار دارند. مانند پوما، نایکی، جنیفر، و امثال اینها ... البته یک بانک، یک فروشگاه موبایل اپل، یک سوپر مارکت کوچک و معروفترین کتابفروشی شهر هم دقیقا در همین سمتی قرار گرفته اند که تحصن کنندگان پیاده رو اش را متصرف شده اند. این چادرها، نه برای یک ساعت و یا یکروز، بلکه فعلا نهمین روز اقامت ۲۴ ساعته خود را در این پیاده رو گرانقیمت! سپری میکنند.
و اما تعجب من از این بود که مگر میشود ۹ روز چنین خیابان و پیاده رو ای را اشغال کرد و کسی چیزی هم نگوید؟ منظورم فروشندگان و صاحبان این فروشگاه‌ها هستند.
کمی آنطرف تر، گروه دیگری دور هم جمع شده بودند. اینها طرفداران تیموشنکو نبودند، بلکه دقیقا طرفداران کسی بودند که نخست وزیر سابق را به دادگاه کشانده بود، و آن ویکتور یاناکوویچ، رئیس جمهور کنونی اکراین است. بله، رئیس جمهور از نخست وزیر پیشین کشور به دادگاه شکایت کرده و فعلا توانسته است حکم بازداشت موقت نخست وزیر را بگیرد.
در عکس بالا گروهی را دیدید که جمعیتش تقریبا مساوی است با جمعیت گروه اول.
نکته جالب این قضیه کجاست؟
گروه سمت راست طرفداران نخست وزیر سابق، تیموشنکو هستند و گروه سمت چپ، طرفداران رئیس جمهور یاناکوویچ.
نکته جالب اینجاست! فاصله بین این دو گروه که دشمن یکدیگر هم هستند، فقط به اندازه فضای پارک یک ماشین است و بس. بین اینها هم دو پلیس راهنمایی و رانندگی است برای جلوگیری از توقف خودروها، و شش یا هفت نفر پلیس امنیتی که هیچکدام اسلحه حمل نمیکردند. تنها سلاح‌شان اسپری گاز ففل بود و باطوم پلاستیکی. اسپری و باطومی که مطمئن هستم سال‌هااست توسط پلیس بر علیه شهروندی استفاده نشده است.
یکسال پیش (۲۰۱۰)، یاناکوویچ همانند احمدی‌نژاد خودمان با تقلب در آرا توانست به مقام ریاست جمهوری برسد. یولا تیموشکنو رقیب انتخاباتی او مدعی شد که در انتخابات تقلب صورت گرفته ... ولی این‌بار او مانند سال ۲۰۰۵ مردم را به اعتصاب دعوت نکرد، و به ناچار قدرت را به یاناکوویچ واگذار کرد. درباره اینکه چه اتفاقی بین نخست وزیر سابق و رئیس جمهور رخ داده است و جنگ و دشمنی آنها از کجا شروع شده، در خبر دیگری که برای سایت خودنویس ارسال خواهم کرد، مفصل و مشروح خواهید خواند. اما این گزارش شرح و توضیح اختلاف آنها را در برنمی‌گیرد، هدف چیز دیگری است!
یولا تیموشنکو - سرگئی سوبولوف
تصمیم داشتم به‌غیر از گرفتن عکس، با مردم متحصن هم صحبت کنم و سئوالاتم را بپرسم، وارد پیاده رو که شدیم، رفتم سراغ اولین چادر که سه نفر مرد میان سال در آن نشسته بودند. همسرم معرفی کرد که خبرنگار و عکاس ایرانی می‌خواهد سئوالاتی بپرسد، یکی از آنها هم از صندلی بلند شد و تا آمدم سئوالم را به انگلیسی به همسرم بگویم تا او به زبان اکراینی برای این شخص ترجمه کند، آقا زد و بلبل انگلیسی زبان از آب درآمد! و البته، شب وقتی به خانه برگشتیم فهمیدم با چه کسی گفتگو کرده‌ام!
سرگئی سوبولوف، رهبرحزب اصلاحات و نماینده پارلمان که مشاور یوشنکو (رئیس جمهور سابق و پیروز انقلاب نارنجی) هم بوده است.
ا، رهبر حزب اصلاحات (مثل خاتمی خودمان!)، نماینده مجلس، عضو ارشد انقلاب نارنجی، مشاور سابق نخست وزیر اومده توی این گرما نشسته توی چادر، همراه مردم عادی! تحصن کرده توی پیاده رو برای آزادی یولا تیموشنکو؟ اون هم بدون عمامه!، ببخشید، بدون کت و شلوار و کراوات و محافظ؟! عجب آدمی است، خب می‌رفتی می نشستی توی خونه بجاش بیانیه اینترنتی صادر می‌کردی!
اولین سؤال: چرا تیموشنکو بازداشت شده است؟
رهبر اصلاحات: یاناکوویچ از ایشان شکایت کرده است به اتهام سؤاستفاده از قدرت و اختلاس مالی.
سؤال: چه مدت است که مردم تحصن کرده‌اند؟
عضو ارشد انقلاب نارنجی: از پنجم آگوست، یکروز پس از دستور بازداشت موقت خانم تیموشنکو توسط دادگاه.
سؤال: تا چه مدت میخواهید اعتصاب و تحصن خود را ادامه بدهید؟
مشاور نخست وزیر سابق: تا روزی که دادگاه حکم بازداشت را لغو کند.
سؤال: اگر خانم تیموشنکو به زندان محکوم شود واکنش شما (مردم) چه خواهد بود؟
نماینده پارلمان: این اتفاق نخواهد افتاد. ما معتقدیم که خانم تیموشنکو بی‌گناه است و چون این دادگاه را فرمایشی میدانیم دربرابر هر حکمی که صادر شود، شکایتی بر علیه حکم دادگاه شهر کیف و همچنین شکایتی بر عیله یاناکوویچ به دادگاه عالی اروپا ارسال خواهیم کرد.
منظورم این بود که آیا به تحصن ادامه می‌دهید؟
جواب: تا موقع آزادی ایشان.
میخواهم یک سؤال عجیب! از شما بپرسم، الان چندین روز است که تحصن کنندگان تمامی فضای پیاده رو اشغال کرده‌اند، آیا صاحبان فروشگاه‌ها اعتراضی نکرده‌اند؟
جواب: ( با تعجب از مطرح شدن چنین پرسشی) این سؤال رو بهتره از خودشون بپرسید!، تا امروز که هیچکدام اعتراضی نکرده‌اند. همانطور که می‌بینید به اندازه یک متر فضا برای تردد مشتریان و عابران پیاده هست.
-------
ومطمئنا آقای سوبولوف هرگز نخواهد فهمید که این سؤال آخر چرا برای من جالب بود!
تجسم کنید در ایران، یک جایی مانند اینجا، عده ای بخواهند دست به تحصن بزنند، به نیروی انتظامی نیازی نخواهد بود! چون خود مغازه داران ...
۱۰ روز ۲۴ ساعته، میشود ۲۴۰ ساعت، چهارده هزار و چهارصد دقیقه! صد ها نفر جلوی فروشگاههای لوکس اطراق کنند، آن هم نه فقط تحصن آرام، نصب بلندگو ها و آمپلی فایر، پخش موزیک و سرود و مارش و سخنرانی ... فقط بخاطر اینکه اعتراض رو حق مردم می‌دونند... چقدر این دمکراسی سرسام آور است!
یک گروه موسیقی رپ که آهنگ‌هایی شاد و بعضا سیاسی و در حمایت از نخست وزیر سابق اجرا کردند. بلند گوها و آمپلی فایری که تا هزار متر آنطرف‌‌تر هم سروصدایشان را پخش میکرد. اما دریغ از یک اعتراض!
یکی از طرفداران تیموشنکو، یاناکوویچ ( رئیس جمهور) را به گوریلی تشبیه کرده بود. یک کانال تلویزیونی هم فیلم و مصاحبه تهیه میکرد.
دختر جوانی تصویر رئیس جمهور را در جایی نصب کرده بود که اگر در ایران اسلامی فقط فکرش به ذهن کسی خطور کند، حواله اش می‌دهند به کهریزک! تا بداند که جای رئیس جمهور در قلب است و جای رهبر در ماه!
اما دریغ اگر پلیس کسی را بخاطر این نوع اعتراضات دستگیر کرد. شما بگو یه تذکر ساده! یه امر به معروفی، نهی از منکری! هیچ. تنها چیزی که برای پلیس جلب توجه میکرد، یک عکاس مومشکی ای بود که وسط جماعت مو خرمایی ها ول ول می‌خورد، عکس می‌گرفت و مصاحبه میکرد. مانده بود روی دلم که حداقل به من یک گیر کوچکی بدهند، بلکه این حس غریب غربت زدوده شود! اما افسوس که پلیس با عکاس و خبرنگاران هم کاری نداشت! این هم شد مملکت که عکاسش، اونهم عکاس خارجی! راحت عکس و خبر تهیه کند؟ بدون هیچ هیجانی! ... من نمی‌دانم دولت پول می‌دهد، برای شما ها اسپری فلفل می‌خرد که تاریخ انقضا اش بگذرد؟!
این چادرها محل خواب کسانی است که به طرفداری از رهبر جنبش خود، از سراسر اکراین به پایتخت آمده‌اند. گروهی را دیدم که از شهر لووف، ۸۰۰ کیلومتر فاصله راه را آمده اند، برای تحصن و حمایت از کسی که دوستش می‌دارند. نمی‌دونند که می‌تونستند توی همون شهرشون بمونند و بجاش عکس فیسبوکشون رو عوض کنن!
یکشنبه، گذشت. دوشنبه که اومد، مثل تحصن ندیده‌ها! دوباره صبح زود رفتم مرکز شهر، چون امروز یکی از روزهای دادگاه سریالی تیموشنکو هم بود.
عجب مردمان بیکاری هستند این اکراینی‌ها! بابا اینترنت پر سرعت ندارید که دارید، دیسکو و بار ندارید که دارید، تفریح و پارک و آزادی ندارید که دارید، ۱۰ روز تحصن کردنتون دیگه چیه؟ مگه شما فیسبوک ندارید؟! حتما فیسبوک توی اکراین فیلتر شده که مردم ریختن توی خیابون! تازه مگه امروز دوشنبه نیست؟ روز اول هفته، بابا برید سرکارتون! بازار، مغازه، کسب، پول!
به‌جای ده روز اعتراض تازه اون هم پشت سر هم! هفته‌ای یکروز بیائید بیرون، اسمش رو هم مثلا بگذارید یکشنبه‌های اعتراض یا یکشنبه‌های خرید!... وایسا ببینم!، مگه شما مسیحی نیستید؟ اصلا شما‌ها چرا یکشنبه ها نمیرید کلیسا؟!
همینه دیگه، وقتی دمکراسی از در جامعه‌ای وارد شود، دین از پنجره‌اش می‌زند بیرون!
از یک پسر جوان که مثل خودم انگلیسی را دست و پا شکسته صحبت میکرد پرسیدم، دادگاه تا چه ساعتی طول می‌کشد؟
بجای اینکه پاسخ سؤالم را بدهد، پرسید: از کدوم کشوری؟
گفتم ایران.
گفت: شما که چند سال پیش شلوغ کردید! (من فقط یک لبخند تلخ زدم، و نگران بودم که جمله دیگه‌ای از دهانش بیرون نیاد، که اومد) ما ۶ روزه انقلاب کردیم! انقلاب نارنجی.
گفتم: می‌دونم!
دوربین رو خاموش کردم و برگشتم خونه ...
توی راه با خودم فکر میکردم شاید مشکل جنبش ما توی رنگشه!!!
--------------
مطالب مرتبط با آموزش عکاسی شهروندی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر