اما در سالهای گذشته همواره مورد هجوم قدرتمداران بوده ایم، از کار بیکار شده ایم، صدایمان سانسور شده، شبانه به خانه هایمان ریخته اند و ماهها و سالها به اتهامات واهی در زندان مانده ایم، مورد تهدید و ارعاب قرار گرفته ایم و از روزنامه نگاری منع شده ایم.
از این رو ما روزنامه نگاران ایرانی ناچاریم بار دیگر تاکید کنیم که «ما روزنامه نگاریم»، یعنی حافظان و گردانندگان رکن چهارم دمکراسی؛ کسانی که کژی ها را آشکار می کنند و جامعه را به سوی رشد و توسعه رهنمون می سازند.
روزنامه نگاران قرار نیست مدیحه گوی قدرت باشند، قرار نیست مستخدم و یا ابواب جمعی این حزب در قدرت یا آن حزب خارج از قدرت باشند، روزنامه نگاران مدافع جناح های حکومت نیستند، روزنامه نگاران فعال سیاسی هم نیستند.
روزنامه نگاران بنا بر رسالت حرفه ای خود تنها به بیان حقایق اجتماعی می پردازند و با ایجاد بحث و گفتگو در باره مشکلات مختلف در حوزه های گوناگون به پویایی جامعه کمک می کنند.
اگر پرداختن به حرفه روزنامه نگاری جرم است همه ما شریک جرم هستیم.
وقتی روزنامه نگاران به اتهام های واهی بازداشت می شوند، آنها را به اعترافات دروغین وا می دارند، بسیاری را از کار منع می کنند، بسیاری ناچار خانه نشین می شوند و بسیاری دیگر کشور را ترک می کنند؛ جامعه از داشتن روزنامه نگاران و رسانه هایی که می توانند آینه تمام نمای واقعیت ها باشند محروم می شود و در این صورت از رشد و پویایی بازمانده و رسانه هایی سر بر می آورند که یا به احزاب وابسته اند یا به قدرت حاکم، راست را دروغ می نمایند و واقعیت را به گونه ای جلوه می دهند که قدرتمداران طلب می کنند، این چنین است که مخاطب بی اعتماد و رسانه بی اعتبار می شود.
ما روزنامه نگاران ایرانی در هر لحظه با سانسور درونی و سانسور بیرونی دست به گریبانیم، هر شب منتظر بازداشت و تهدید از سوی این گروه فشار یا آن دولتمرد هستیم، هر روز نگران توقیف رسانه خود و بیکار شدن خود هستیم، هر روز برای تهیه گزارش، خبر، مصاحبه و کارهای عادی روزنامه نگاری خود با دهها مرجع رسمی و غیر رسمی درگیر می شویم، اما به عشق نشان دادن حقایق و انجام رسالت خود به کار خود ادامه می دهیم.
به گمان ما پرداختن به حرفه روزنامه نگاری در شرایط کنونی ایران، شایسته ارج گذاری ست نه تهدید، ارعاب و بازداشت گروهی.
ما روزنامه نگاریم، ما فقط به رسالت حرفه ای خود عمل می کنیم و معتقدیم اطلاع رسانی و انتقاد از نابسامانی های موجود در کشور و یا ایجاد فضایی برای بحث، تعامل، تبادل آرا و اندیشه ها در رسانه ها مطابق با هیچ معیار و قانونی نباید جرم تلقی شود.
ما خواستار آزادی بی قید و شرط و فوری همه روزنامه نگاران زندانی و بازداشت شده، رفع سانسور و پایان دادن به بازداشت های شبانه و همچنین تهدید و ارعاب روزنامه نگاران یا خانواده های آنان در داخل و خارج از کشور هستیم.
ما روزنامه نگاران دارای هویت فردی و اجتماعی خاص خود هستیم و با اینکه دارای عقاید متفاوتی هستیم هر تهدیدی که بر روزنامه نگاری روا شود آن را معطوف به کل جامعه روزنامه نگاران ایرانی می دانیم.
ما روزنامه نگاریم و وظیفه داریم از حقیقت پشتیبانی کنیم، اگر پرداختن به حرفه روزنامه نگاری جرم است همه ما شریک جرم هستیم.
حمید رضا آریان پور، عبدالرضا احمدی، ایرج ادیب زاده، فائقه اشکوری، فیروزه اکبریان، هوشیار انصاری فر، احمد باطبی، علیرضا بهنام، سپیده جدیری، رضا حاجی حسینی، احمد جلالی فراهانی، رضا جلودارزاده، نادر جهانفرد، امید حبیبی نیا، نعیمه دوستدار، اردوان روزبه، علی اصغر رمضانپور، سیامک زند، لیلا سامانی، مریم سلطان زاده، نوشین شاهرخی، علی شریفیان، سعید شمس، هنگامه شهیدی، علی شیرازی، ، بهنام صابر نعمتی، احمد صفا، پویا عزیزی، سوگند علیخواه، مژگان غفاری شیروان، کامبیز غفوری، فرشید فاریابی ، زهرا کمالی، ساقی لقایی، مسعود لواسانی، صدیقه محمودی، امیر محسن محمدی، آرزو مرادی، امیرحسین مصلی، مرتضی موسوی، روزبه میرابراهیمی، سولماز نراقی، علیرضا نوری زاده، توکا نیستانی، مانا نیستانی، احمد هاشمی، هلن همتی.
۲۸ بهمن ۱۳۹۱- ۱۶ فوریه ۲۰۱۳
رونوشت به:
- سازمان های مدافع آزادی بیان و روزنامه نگاران، فدارسیون بین المللی روزنامه نگاران، انجمن روزنامه نگاران اروپا و انجمن های روزنامه نگاری کشورهای مختلف، کمیته حمایت از روزنامه نگاران
- گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، کمیسیون ارتباطات اتحادیه اروپا، و نهادهای حقوق بشری
- خبرگزاریها و رسانه های بین المللی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر