شاید این شادی و این غافلگیر سازی و حماسه سازی مردمی ناشی از کیفیت حضور ماست در خیابان. وقتی تنها کنش سیاسی در جامعه ما با انتخابات محوری معنی پیدا می کند، همه انرژی صرف این می شود که مردم همیشه در”کلام” به صحنه بیایند و برای بدتر نشدن اوضاع، و برای انتخاب یک شخصیت امنیتی مانند روحانی با کارنامه ای نه چندان خوب در سرکوب اعتراض دانشجویی پای صندوق های رای بروند تا بدتر از او از صندوق بیرون نیاید. این مردم اند که هر ۴ سال یک بار در فضای تنگی که برای انتخاب شدن دارند به ناچار حماسه ساز می شوند. این مکانیزم قابل درک است اما تداوم حضور این حماسه سازان به وجود نهادها و سازمان یابی جمعی احتیاج دارد که امکان ایجادش به راحتی فراهم نیست و نمی شود. شاید به همین دلیل است که حضور خیابانی مردم موسمی، غافلگیر کننده و از یک انتخابات یه انتخابات دیگر تکرار و تحمل می شود.
امسال هم همه انرژی ها صرف برد سیاسی در انتخابات شد. حضور اکثریت مردم پای صندوق های رای را چه ناشی از مهندسی نرم از بالا یا حرکت تاکتیکی از پایین و بدنه جنبش سبز تعریف کنیم که طی آن نه سیخ سوخت و نه کباب؛ و باعث شد عدم شرکت در انتخابات به حضور گسترده تبدیل شود، می بینیم که گویا در اجرای پروژه های بزرگ ضربتی در مدت زمان کوتاه توانا تریم. اگر هاشمی کاندیدا نمی شد و بعد رد صلاحیت نمی شد، – اگر خاتمی وارد صحنه نمی شد، اگر بدنه جنبش سبز به تکاپو نمی افتاد، اگر واهمه ای به نام جلیلی و سیاست های جنگی و هسته ای محورش معرفی یا قربانی نمی شد تا سیاست اعتدال، محور حرکت تلقی شود – نه اینکه تا به حال هسته محور نبوده ایم! و یا با تهدید جنگ هم از سوی حاکمیت ایران و حاکمیت های جنگ طلب رو به رو نبوده ایم!- اگر تضاد میان اصول گرایان بالا نمی گرفت واگرهای بسیار…آیا باز هم انتخابات محوری تنها راه حل گشایش سیاسی جامعه بود؟
آیا واقعا باید کنش سیاسی تنها به رای دهی متکی کرد و قید تاکید و مبارزه برای نهادسازی و سازمان یابی را زد ؟ آن را سنتی و کلاسیک دانست و همه چیز را به مهندسی اجتماعی مهندسان اجتماعی و رسانه ای سپرد؟ آیا این پیروزی اخیر آغاز پرشکوه انگاری مشارکت انتخاباتی است که هدایت گر آن ترس ها و لرزها و خشم ها بود هرچند هم برای ملت و هم برای حاکمیت حماسه سازشد؟
خوب است از خودمان بپرسیم مثلا آیا ما می توانیم به خاطر چند خواسته مدنی و محیط زیستی مانند مردم ترکیه به خیایان ها بیایم و ایستادگی کنیم ؟ این کار شورش غیر عقلانی و توده وار است یا اعتراض جمعی سازمان یافته است ؟ در ایران نبودم اما دیشب مدام ازخودم می پرسیدم چرا جمع شاد و پیروز که شعار آزادی موسوی و کروبی را می داد حتی برای نشان دادن این خواسته بر در خانه آن دو حاضر نشد و چند دقیقه ای حتی به سکوت چند دقیقه ای نخستین خواسته خود را ورای شادی نشان نداد ؟ – ( اگر حاضر شد اصلاحم کنید.)
آیا باید منتظر می شد تا روحانی و دولت جدید معتدل و احتمالا ائتلافی آینده با شیوه دیپلماتیک این امر را پیش ببرد ؟ آیا این حرکت به معنی شورش، نفی مسالمت محوری و اعتدال محوری بود یا اساسا می توانست حداقلی از حضور سازمان یافته ی مستقل مردمی برای تاکید بر آزادی زندانیان سیاسی در نخستین گام برای تغییر باشد؟
ار فیس بوک پروین اردلان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر