مصاحبه ای که با کارگردان قلاده های طلا انجام داده ام که در گویا نیوز و سایت های مختلف منتشر شده است. این مصاحبه طبیعتا یک مصاحبه در حوزه ی تخصصیِ سینمایی نیست بلکه پاسخ به انتقادات مطرح شده در مورد ابعاد سیاسیِ این فیلم است. قبل از مصاحبه گزارشی از بی بی سی در مورد این فیلم دیده ام و مصاحبه و گفته های کارگردان فیلم را رسانه ها خوانده ام، نقدهایی که به فیلم شده بود را مرور کردم و با رویکرد پرسش در موارد نقدهای مطرح شده رفتم سراغِ ابولقاسم طالبی. در طول مصاحبه هم هیچ اصراری بر یک مصاحبه ی تخصصی سینمایی ندارم بلکه محور سوالاتم همان مباحث انتقادی است که این روزها مطرح شده و بهترین کار برای یک خبرنگار این است که همان انتقادات را به کارگردان بگوید و موضوع او را در آن موارد جویا شود…
به عنوان مثال ؛ در نقدهایی که به فیلم شده است بسیار عنوان شده که «این فیلم می گوید اتاق فرمان همه ی اعتراضات پس از انتخابات آمریکا و اسراییل است.» من مشخصا این سوال را از خودِ کارگردان قلاده های طلا می پرسم و می گویم چنین نقدی در مورد فیلم شما می شود پاسخ شما چیست؟ آیا درست می گویند که شما اتاق فرمان تمام اعتراضات را انگلیس و آمریکا می دانید و او نه تنها رد نمی گند بلکه گفته های منتقدان را کامل تکمیل می کند و حتی خبرنگایر که دور از ایران زندگی می کند را هم وصل به بیگانگان معرفی می کند و در انتهای فیلم با افتخار می گوید ما فرزند امام هستیم در حالی که خود آیت الله خمینی هم از پاریس انقلاب ۵۷ را رهبری کرده بود اما در ذهن آقای قلاده های طلا الزاما زندگی کردن یک منتقد در یک کشور دیگر به معنای وابستگی یا سرسپردگی یا فرمان گرفتن است.
جایی دیگر گزارشگر بی بی سی می گوید: «ابوالقاسم طالبی گفته این فیلم را بر اساسا شصت هفتاد اسناد وزارت اطلاعات ساخته شده است؟» از او مشخصا می پرسم که آیا خود تحقیق شخصی انجام داده است یا بر اساسا کتاب و جزوه های وزارت اطلاعات نوشته است که او می گوید کار تحقیقی انجام داده است می گوید به دیدار خانواده های کشته شدگان انتخابات و برخی دیگر از مطلعین رفته است که می گویم ممکن هست اسم ها را بگوید، او اما می گوید به خاطر امنیت شان و یا چون کار ژورنالیستی نبوده اسامی را نمی گوید….و بعد خودش اشاره به سعیده پور آقایی و ترانه موسوی می کند و می گوید از من باید بپرسید چرا در مورد اینها فیلم نساختم که من می گویم در مورد اینها خود ما روزنامه نگاران هم هنوز منابع موثقی نداریم برای چه در این مورد بپرسم در موارد دیگری می پرسم که اطمینان بیشتری دارم. بر همین اساس در پرسش ثانویه ای از او می پرسم آیا در تحقیقات خود از دو قشر که در حوادث پس از انتخابات بیشترین نقش را داشته اند؛ خانواده ی آسیب دیدگان و خانواده ی روزنامه نگاران زندانی تحقیق کرده است که می گوید بله انجام داده ام اما اسمی نمی آورد….
در رسانه های راستی نوشته شده: «طالبی گفته این فیلم برای لبیک به رهبری ساخته شده است» و من مشخصا می پرسم آیا این نقل قول ازشما درست است که رد می کند و در عین حال می گوید در ایران هیچ گانه دوگانگی بین مردم و رهبری وجود ندارد، آزادی وجود دارد و اساسا مردم و رهبر یکی هستند و و حتی نقد به رهبری هم در ایران آزاد است و باز تاکید می کند که چون رهبری دستور داد کهریزک بسته شود باید در مورد کهریزک هم فیلم جدی ساخته شد..
از طرفی در مورد پایین کشیدن فیلم هم در خبرگزاری های رسمی خبر منتشر شد که قرار است توقیف شود که باز از او پرسش کردم و او می گوید اگر این مصاحبه ترتیب مرا ندهد قرار بر این نبود فیلم پایین بیاید…
جدای از پرسش و پاسخ ها و نوع ادبیات ابوالقاسم طالبی برایم جالب است از همان اول که می گوید: «می موندید اینجا با هم خوش می گذروندیم». بعد در پاسخ به سوال دیگری در مورد اینکه بلاخره شما از انتخاباتی فیلم ساخته اید که در آن کهریزک اتفاق افتاده بود آیا با مادران کشته شدگان گفتگو کرده اید در مراحل تحقیق تان: با حالتی بسیار بد می گوید «با مادر شما نه…» …بعد هم ابراز امیدواری می کند که مبادا «با این مصاحبه ی حضرتعالی ترتیب ما داده نشود»، جای دیگری می گوید انقدر توی این مصاحبه «بله بله» گفتم که شنود کنندگان می توانند با این بله بله گفتن ها مرا به عقد پنجاه نفر در بیاورند….
جالب اینجاست با چنین ادبیاتی بعد از مصاحبه و هنوز قبل از اینکه من مصاحبه را منتشر کنم تمام سایت های راستی پر شده بود از نقل فول آقای طالبی که نیم دانم واقعا صحت دارد یا نه که ایشان گفته است در پی سماجت شدید خبرنگار، من مصاحبه کردم و اگر کامل منتشر نکند من خودم فایل صوتی را منتشر می کنم. حالا من هم تقریبا کامل منتشر کردم ولی ادبیاتش در عین حال که سعی می کند بسیار آرام و مبادی آداب و حساب شده به انتقادتی که این روزها در مورد فیلم شان مطرح شده پاسخ دهد با این شوخی های نا متعارف و نچسب چندان قابل افتخار نبود که برای انتشارِ همه ی آن انقدر با رسانه های مختلف مصاحبه و اصرار کنند.
معمولا خود کارگردان که شاید صدها ساعت فیلم و صدا از سوژه های تهیه می کند خوب می داند که تمام یک گفتگوی نیم ساعته قابلِ نشر نیست با این همه با اصرار آقای طالبی فایل صوتی را منتشر کرده ام اما منتظر هستم کسی که این همه اصرار به انتشار داشت و نگران سانسور بود(در حالی که تهیه یک گفتگوی خبریِ کوتاه هرگز به معنای سانسور نیست ) حالا حداقل بگوید که آیا خود ایشان هم حاضر هستند تمام و کلِ مصاحبه را بدون سانسور در یکی از رسانه های داخل ایران منتشر کنند؟ آیا اساسا وزارت ارشاد همان کشوری که او می گوید رهبری و مردم در آن یکی هستند آیا اساسا اجازه می دهد متن این گفتگو در یکی از روزنامه های داخل ایران منتشر شود؟ آن هم در گفتگویی که خود کارگردان با همان ادبیات مخصوص خودش اعتراف می کند که در چنین حکومتی با یک مصاحبه ممکن است ترتیبِ ایشان را بدهند. (پوزش این عین عبارت خود کارگردان است)
کسانی که در رسانه های حکومتی جرات انتشار یک سوال ساده از رهبری را ندارند عجیب است که چه با سماجت پیگیر می شوند که تمام گفتگوی نیم ساعته شان باید در سایت ها منتشر شود….آزادی خوب است اما فقط برای خودشان. همانگونه که احمدی نژاد به دور دنیا سفر می کند و با تمام رسانه ها مصاحبه می کند اما هیچ یک از رسانه های داخل ایران اجازه ی مصاحبه با اوباما، دیوید کمرون یا سارکوزی را ندارند. بله آقای طالبی در کشوری که شما می گویید میان مردم و رهبری دوگانگی وجود ندارد هیچ رسانه ای جرات انتشار همین صحبت های خودتان را به صورت کامل ندارد چون در آن در مورد رهبری جمهوری اسلامی طرحِ پرسش شد و رسمِ ارشاد و اطلاعات هم این نیست که کسی در مورد «حضرتِ آقا» حتی سوال کند…
آقای طالبی!
ساختن قلاده های طلا هیچ ایرادی ندارد بلکه قلاده های مرئی و نامرئی به گردن داشتن، بزرگترین ایرادِ انسان است و کاش هیچ انسانی در هیچ جای جهان گردنش در برابر خط های قرمزِهای غیر قانونی و غیر انسانیِ یک حکومت تسلیم نشود…
* تیتر از سی‌میل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر