به کوشش: سپیده جدیری
اعتراض های شبانه مان یادتان هست؟ “مرگ بر دیکتاتور”، “الله اکبر”هایمان را یادتان هست؟ همانی که به شب‌های جنبش‌مان شور و حالی دیگر بخشیده بود. یادتان هست که چند نفر جان‌شان را گذاشتند سرِ همین الله اکبر گفتن‌های شبانه؟ زیبایی تمام آن شب‌ها در این بود که مردم آنچه را که سال‌ها بهانه‌ی سرکوب آنها قرار گرفته بود، علیه همان سرکوب‌ها به کار گرفته بودند. آن زیبایی می‌توانست و می‌تواند تکرارشدنی باشد؛ چنان که در شعرهای کوتاه اما کوبنده‌ی گلاله هنری تکرار شده است:
الله اکبر
خدا بزرگ است
به وسعت تمام پشت بام‌های این شهر
***
آزادی نام میدانی در قاهره است
آزادی نام میدانی در صنعاست
آزادی نام میدانی در تهران
آزادی
نام میدانی است
***
گوش ما پر است از دروغ
گوش ما دیگر بدهکار این حرف‌ها نیست
ما آزادی را طلبکاریم
***
از داد تا بیداد
فاصله تنها یک هجاست
که در گلو می‌شکند
***
نزدیک سیبی که قورت داده‌ام
گیر کرده است
درست همین جا
که می‌خواهم آب دهانم را فرو بدهم
یک
فریاد کوچک
گلاله هنری، متولد ۲۱ خرداد ۱۳۶۱ و شاعر شعرهای کوتاه است. نخستین کتاب او به نام “مهمان عطر فراموش شده ماه” سال ۸۵ توسط نشر افکار به چاپ رسیده و کتاب دوم‌اش را برای چاپ به نشر نیلوفر سپرده است.
صفحه‌ی “وارتان سخن بگو” در فیس‌بوک
نقل و بازانتشار مطالب و محتوای سایت آزادی بیان تنها با ذکر منبع مجاز است
آزادی بیان- شب گذشته سرانجام یکی از مشهورترین و جنجال برانگیزترین روزنامه نگاران و منتقدان ملحد معاصر پس از مبارزه ای سخت با سرطان مری درگذشت.
کریستفر هیچنز که به ایران نیز سفر کرده بود از منتقدان سرسخت حکومت جمهوری اسلامی بود و آن را نه تنها عاملی برای سرکوب ملت ایران بلکه خطری برای جهان به شمار می آورد.
پس از فتوای خمینی مبنی بر قتل سلمان رشدی، هیچنز از برخورد منفعلانه کشورهای اروپایی در قبال این فتوا دلزده شده و گرایشات چپ گرایانه ش گاه با چرخش هایی شگفت انگیز از جمله حمایت کوتاه مدت از مداخله نظامی آمریکا در عراق روبرو می شد.
با این حال لبه تیز انتقادات هیچنز همواره سیاستمداران آمریکایی را نشانه گرفته و به سازوکار دولت های غربی که با مذهب ارتباطی تنگاتنگ دارد، همواره خرده گرفته است.
کریستفر هیچنز در سال ۱۹۴۹ در خانواده ای متولد شد که هر دو والدش نظامی بودند، در ضمن تحصیل در دانشگاه آکسفورد به جنبش چپ گرای ضد جنگ ویتنام پیوست و با سازمانهای چپ گرای بریتانیا همسو شد و در سال ۱۹۶۵ به عضویت در حزب کارگر درآمد اما به دلیل حمایت نخست وزیر وقت از جنگ ویتنام که از حزب کارگر بود از این حزب بیرون آمد و به یک گروه پست تروتسکیستی پیوست.
در سال ۱۹۷۰ کار روزنامه نگاری را به صورت حرفه ای با اینترنشنال سوسیالیسم آغاز کرد و سپس به نشریه نیواستیتمن پیوست که مقالات تندی علیه جنگ ویتنام، کلیسای کاتولیک، کسینجر و دولت بریتانیا نوشت.
در سال ۱۹۸۱ به آمریکا رفت و در نشریات متعددی از جمله نیشن به کار پرداخت و همزمان به عنوان خبرنگار خارجی در آفریقا و کشورهای بسیاری به شهرت رسید. از جمله گزارشهای وی درباره بحران دارفور با اقبال بسیاری روبرو شد.
کریستفر هیچنز در اواخر دهه نود و پس از حملات تروریستی یازدهم سپتامبر چند بار رویکرد چپ گرایانه خود را تعدیل کرد و مجددا به دفاع از آن پرداخت، از جمله برای مدت کوتاهی از مداخله نظامی در عراق حمایت کرد اما پس از آن به یکی از مخالفان سرسخت جنگ در عراق و سیاست های دولت بوش به ویژه در خاورمیانه بدل شد.
در سال ۲۰۰۵ در نظرسنجی مشترک فارین پالیسی و پروسپکت در میان صد روشنفکر معاصر و در کنار کسانی چون نوام چامسکی قرار گرفت.
وی که در یک دهه گذشته چند بار نظر خود را در باره سوسیالیسم تغییر داده بود در آخرین اظهار نظرش در این باره گفت که وی دیگر سوسیالیست نیست اما همچنان مارکسیست است. وی به نظرات مارکس در باره ماتریالیسم دیالکتیک و ماتریالیسم تاریخی باور داشت و معتقد بود، شناخت ماهیت و مقابله با مذهب یکی از نقاط قوت مارکسیسم است. وی همچنین بارها گفته بود که خود را تحت تاثیر چه گوارا می داند و از اندیشه های لنین و تروتسکی به یکسان بهره برده است.
هیچنز یکی از مدافعان حقوق مردم فلسطین نیز بود و اشغال گری و بلندپروازی دولت اسرائیل را خطری برای منطقه می دانست همچنان که نفوذ و تحرک جمهوری اسلامی در عراق و افغانستان را عامل بی ثباتی در منطقه می دانست.
از نظر هیچنز جمهوری اسلامی و تلاش برای دستیابی به سلاح اتمی یکی از خطرناکترین چالش ها را در برابر صلح جهانی پیش رو کشیده است، نظامی که مردم و جنبش های اجتماعی شان را سرکوب می کند تا از خطر توسعه یک آلترناتیو در داخل کشور جلوگیری کند و از سوی دیگر به تنش در منطقه دامن می زند.
کریستفر هیچنز مولف کتاب های بسیاری ست که یکی از مشهورترین آنها «خدا بزرگ نیست،دین همه چیز را مسموم کرده» است، وی معتقد بود داشتن آزادی بیان تنها کافی نیست بلکه باید شهامت سخن گفتن را نیز داشت.
پس از چند سال بیماری سرانجام شب گذشته کریستفر هیچنز که از وی به عنوان یکی از مشهورترین روزنامه نگاران معاصر و از مروجان اصلی بی خدایی یاد می شد، در هیوستون و در سن ۶۲ سالگی درگذشت.
نقل و بازانتشار مطالب و محتوای سایت آزادی بیان تنها با ذکر منبع مجاز است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر