خبرنگاران سبز/جامعه/هنرمندان: سايت راديو زمانه گزارشي دارد از مصاحبه با هادى خرسندى بدين شرح:
اما چرا حضور در مراسم خاکسپاری این هنرمند برجسته، باعث جنجال شده و هنرمند دیگر ما هادی خرسندی، آماج بهتان و ناسزا شده است؟ چرا هادی خرسندی همزمان با سوگواری برای از دست دادن مرضیه، باید با گروهی از مردم بجنگد که پاس داشتن هنر مرضیه را از سوی او برنمیتابند؟
اینها سئوالهایی هستند که تنها خود هادی خرسندی می‌تواند پاسخ آنها را بدهد. بعد از چند روز تماس و پیگیری، سرانجام هادی خرسندی را پیدا کردم و از او پرسیدم این روزها برای او چگونه میگذرد و چرا حضور او در مراسم خاکسپاری مرضیه، برای عده‌ای شوکآور و غیرمنتظره بوده است؟
از همین حرف شما شروع می‌کنم که گفتید انگار برای عده‌ای اتفاق غیر منتظرهای بوده است. اول متاسفم که چرا غیرمنتظره بود. برای اینکه من حدود ۴۰ سال با مرضیه دوست بودم و به او ارادت داشتم و او یکبار میمرد که مرد؛ و من در برابر او وظیفه‌ای داشتم.
واقعیت اما این است که من به آنجا رفتم و مجاهدین مسئول همهی قضایا بودند. چون مرضیه پیش آنها و مهمان آنها بود. من آن روز، آنجا نرفته بودم برای جنگ با مجاهدین. من نرفته بودم برای بازخواست مجاهدین. من برای آخرین دیدار با کسی که هم دوستم بود و هم صدایش در لحظات تنهایی همراهم بود، رفته بودم.
من رفته بودم برای اینکه با مرضیه وداع کنم و اگر مرضیه در ۱۶، ۱۷ سال گذشته همراه مجاهدین بود، به این خواست او و حضور او در این جمع احترام گذاشتم و این را هم گفتم و تکرار می‌کنم که هیچکدام از ما نه برای مرضیه، نه برای دلکش، نه برای سوسن که در گاراژی زندگی میکرد و در لوسآنجلس از دنیا رفت، هیچ کاری نتوانستیم بکنیم. اگر مسائل پزشکی و رفاهی و زندگی مرضیه را در این چندسال گذشته مجاهدین تأمین کردند، من آنجا و دوباره همینجا، از آنها تشکر می‌کنم.
اینکه مجاهدین، این پول را از کجا آوردهاند، بحث الان من یا بحثم در مراسم مرضیه نیست. من برای دعوا نرفته بودم و شان یک نویسنده و طنزنویس را که ۴۵ سال است برای ملتی مینویسد، بالاتر از این می‌دانم که اجازه نداشته باشد برای کارهای خودش تصمیم بگیرد. دمکراسی این نیست که به من بگویند چهکار بکنم یا چهکار نکنم.
چقدر انتظار این نقدهایی که دریافت کردید را داشتید؟ یعنی در آن حدی بود که شما فکر میکردید یا بیشتر بود؟
کمتر بود. ولی من همانجا در سخنرانی گفتم که من فاتحه نمیخوانم. فاتحه نمیخوانم هم به این معنا است که من به عقاید همه، به نظرات همه احترام می‌گذارم، اما البته به نظرات خودم، بیشتر از هر نظر دیگری احترام می‌گذارم. در این سن و در این موقعیت، هرکاری که دلم بخواهد را می‌کنم و قضاوت آن را می‌گذارم نه به مردم تبآلوده و نه به قضاوتهای غرضآلوده یا بههرحال زخمی امروز.
قضاوت آن را می‌گذارم به آیندهای که همهی این دردها و همهی این غرضها را همراه خود خواهد آورد و به نقطهای خواهد رسید که نگاه می‌کند که در این تاریخ، هادی خرسندی با این کاری که کرد، آیا خطر کرد؟ آیا از خودگذشتگی کرد؟ آیا خبط کرد؟ و یا نه کار زیبایی کرد؟
من بههرحال، با تمام نیرو و قدرت خودم، پشت سر هر حرفی که می‌زنم و هرکاری که می‌کنم، ایستادهام.
لحن شما با لحنی که در سخنرانی مراسم خاکسپاری مرضیه داشتید متفاوت است. امروز معلوم است که آزرده هستید. معلوم است که حرفه‌ای می‌شود گفت ناخوشایند، زیاد شنیدهاید. حتماً خیلی از شنوندگان ما هم عادت دارند صدای هادی خرسندیای را بشنوند که همیشه تسلط دارد روی هر اتفاقی که میافتد و به آن با طنز نگاه می‌کند. این ماجرا روی فعالیت شما چه تأثیری گذاشت؟
فقط مقداری وقتم را گرفت و من برای همهی آنهایی که نظر تند و صریح دادند، احترام قائلم و از آنها سپاسگزارم. از آنهایی هم که حمایت کردند، سپاسگزارم. از آنهایی هم که با یک فحش از کنار آن رد شدند، بیش از همه سپاسگزارم.
حق با شماست؛ لحن من اندکی تند بود، ولی الان دوباره برمی‌گردم.
در این زمینه که پرسیدید نظرات مخالف و موافق چگونه بود، مثالی می‌زنم. فرض کنید آقای مسعود بهنود که طرفدار مجاهدین نیست- چون هرکس از من طرفداری کرد، گفتند از مجاهدین است اما نویسندهای مانند آقای بهنود طرفدار مجاهدین نیست، حتی به او اتهام علاقهمندی به بخشی از جمهوری اسلامی هم می‌زنند- برای من نامهای نوشت و این حرکت مرا تایید کرد. نامهاش را روی سایت «اصغرآقا» گذاشته‌ام.
از این تاییدها که تمرین دمکراسی است، بسیار برای من رسید. حال اگر من قربانی هم شده باشم، از اینکه اندکی نشانه‌های دمکراسی هم در آن دیدم راضی‌ام.
ممکن است به روزهای خوبی که با خانم مرضیه داشتید برگردید و یکی از خاطرات خوبتان را برای ما تعریف کنید؟ از آن خاطرههایی که شما را وادار کرد در مقابل حتی باورهای خودتان بایستید و به مجلس خاکسپاری او در میان گروهی بروید که هم‌عقیده شما نیستند.
بار اولی که به منزل مرضیه رفتم، حدود پانزده سال پیش از انقلاب بود. چیزی عجیبی که در زندگی مرضیه دیدم این بود که مستخدمهی او، یعنی بانویی که کارهای او را انجام می‌داد ناشنوا بود. من برای این بانو خیلی افسوس خوردم که آدم تمام مدت توی خانهی مرضیه زندگی کند، ولی قدرت شنوایی نداشته باشد.
آخرین دیدار من با مرضیه هفت ماه پیش و زمانی بود که دختر مرضیه، هنگامه، در ۵۰ سالگی درگذشت و ما بر سر مزارش رفتیم. در آنجا مرضیه صدایش را سر داد و ترانهی «بهارم، دخترم، از خواب برخیز» را خواند. بعد از اینکه این ترانه بر سر مزار پخش شد، خودش هم آن را خواند و گفت: «من خودم چشمهای هنگامه را بستهام.» من از این همه جوهر داشتن این بانو واقعاً تعجب کردم.
حال اینکه مرضیه ۱۷ سال پیش خطر کرد، اشتباه کرد، هرکار کرد، بهنظر خودش درست بود. اینکه مجاهدین چه بودند، چه کردند، از کی پول گرفتند، چرا… اینها همه تصمیم مرضیه بود که میخواست از ایران بیرون بیاید و میخواست به دام بدبختی در امریکا نیفتد. تصمیم گرفت به میان مجاهدین برود و روی این تصمیم خودش تا روز آخر، تا دم مرگش، با همهی طعنها، با همهی لعنها ایستاد. تشویقها هم البته در کنارش بود.
پایداری او را باز قدر می‌دانم و این یکی از خاطرههایی است که از آن بانوی بزرگ دارم که گفت: «اگر مستم، من از عشق تو مستم» و من همواره عشق مرضیه را با همین ترانهاش در دل خودم تکرار می‌کنم و می‌بینم که من اگر مستم، از عشق صدای او، از عشقی است که ۴۰ سال با نوای خودش به من داد. من همواره صدای او را گوش می‌کنم و همواره مستم به این مستی. مستی دوستی هم اضافه می‌شود که هرجا من برنامه داشتم، سبد گل مرضیه در این سالها میرسید.
شب آخری که داشتم از ایران بیرون میآمدم، دو سال قبل از انقلاب بود، من از مرضیه به عنوان یک دوست و میهمان ساده دعوت کرده بودم، اما او با ارکسترش آمد و در آن گودبای پارتی بزرگی که از سوی روزنامهی اطلاعات و اطلاعات بانوان برای من گرفته شده بود، مرضیه بسیار به من محبت کرد.
از جایی باید شروع بشود، عده‌ای باید فحش بخورند، کتک بخورند، قربانی بشوند، شهید بشوند، ولی به هر حال ما باید یاد بگیریم که میتوانیم از خودمان مایه بگذاریم و مقداری هم گوش به حرف مشوقانه و مصلحانهی اطرافیان ندهیم. حتی خطر بکنیم تا روزگار بیخطر، روزگار بیطعنه و کنایه و خلاصه روزگاری را به دست بیاوریم که هرکسی اجازه داشته باشد، در هرکاری که می‌کند آزاد باشد، بیآنکه مخل آزادی دیگران باشد.
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر