در خبرها خواندیم فردی که آقای مهندس موسوی در صحبت‌های اخیرشان‌به عنوان نمونه‌ای از رذالت و سبعیت جمهوری اسلامی در توسل به تمامی ابزار‌های شکنجه- بدان اشاره کرده‌اند آقای حمزه کرمی، از فرماندهان سابق سپاه، مدیر کلّ سیاسی دفتر ریاست جمهوری در زمان هاشمی رفسنجانی و یار غار و امین مهدی هاشمی است.
خواندن این خبر مرا به سالهای دور برد. به سالهای اوج قدرت و عظمت هاشمی رفسنجانی به عنوان فرد اول کشور. در سال‌هایی که علی خامنه‌ای به سبب بیماری‌های مداوم و نیز مرهون بودن به رفسنجانی به سبب آنکه «مرغ تخم طلائی» رهبری را به دامن او انداخته است عملا در صحنهٔ سیاسی جمهوری اسلامی حضور نداشت... و داستانی که برای شما می‌گویم در همان سالهای ۱۳۷۱-۷۲ شکل گرفته است.
دوست بسیار نزدیکی که این دستان را از زبان او شنیده‌ام و در سالهای پایانی عمر آیت‌الله خمینی در صحنهٔ تجارت بین المللی در صنایع نفت و گاز فعال و موفق بود برایم تعریف کرده است، چه‌گونه به درخواست مهدی هاشمی - که آن زمان تنها ۲۲ سال داشت - و دستور پدرش و البته پیگیری مستمر و مداوم همین آقای حمزه کرمی، مأمورین وزارت اطلاعات این دوست ما را در روز روشن از خانه ش در تهران ربودند و ضرب العجل به اوین منتقل کردند.
دوستم تعریف میکند که: «هنوز در لباس زندان عفن و مندرس و سلول تنگ و بسیار بویناک و پر از تخم سوسک ۲۰۹ جاگیر نشده بودم که مرا برای بازجویی فرا خواندند. کسی آستین پیژامای زندان را که بر تنم بود بدست گرفت و بی‌‌هیچ حرف و سخنی مرا از راهی که نسبتا طولانی به نظر می‌رسید از پله‌هایی بسیار پایین برد. در راهروی زیرزمینی ناگاه خود را در محاصره چند نفر دیدم. هنوز نفس تازه نکرده بودم که صدایی از من خواست روی زمین دراز بکشم و شروع به سینه خیز رفتن کنم.»
آشنای من اضافه میکند: «از شدت شک و ترس متوجه نمی‌شدم منظور آن آدم چیست. لاجرم همان طور بلاتکلیف و گیج ایستاده بودم که ناگهان ضربهٔ سختی با جسمی نرم به پشت سرم خورد و من که با چشمبند جایی را نمی‌دیدم به طرف جلو پرتاب شدم و سرم به شدت به دیوار روبرو که در فاصلهٔ نزدیکی بود برخورد. هنوز از شدت درد و اضطراب به خود نیامده بودم که به زبان آمده اعتراض کنان پرسیدیم : این کارها چیست که می‌کنید؟»
ایشان ادامه می‌دهد: «باران مشت و لگد و ضربه‌های صندل اتافوکو بود که از هر طرف میبارید و عجب اینکه هر بار که به زمین میفتادم دست‌هایی مرا بلند میکرد و دوباره همان درخواست که "روی زمین دراز بکش و سینه خیز برو". سرانجام از شدت درد و خون ریزی دماغ و بینی تسلیم شدم. یکی از حاضرین پایش را روی پشتم گذاشت و دیگران به ضرب و شتم مرا ناتوان و چشم بسته به سویی هدایت می‌کردند. دری باز شد و از زیر چشم بند خود را در یک مستراح ایرانی دیدم که آب و کثافات تمام سطح زمین و گودی توالت را پر کرده بود.»
«فریاد به التماس بلند کردم که هر چه می‌خواهید می‌گویم این کار را نکنید .پاسخ ضرب و شتم بیشتر بود و اینکه خفه شو مگر کسی از تو سؤالی پرسید. و البته در آن میان صدای جوانی- که بعد‌ها دانستم سر تیم بازجویان بود- یک در میان میگفت که "شاکی خصوصی داری، از نهاد ریاست جمهوری"! الغرض، بعد از اینکه چندین بار برای فرار از خفگی از آن کثافات فرو دادم دچار تهوع شدید شدم و آنها مرا به همان حال رها کردند و از دستشویی بیرون رفتند.»
آشنای من میگفت: «اندکی بعد از آن حادثه مرا به " توحید"منتقل شدم. در آنجا مرا که به غلط تصور می‌کردم اگر شکنجه این است پس من هم مانند خسرو گلسرخی قهرمان خواهم شد با مفهوم واقعی "شکنجه" آشنا کردند که بماند. اما در پس آن حادثه همواره این سوال برای مطرح بود که در همان روز اوّل ورودم به اوین هدف از این کار چه بود. آنها که میتوانستند مرا به راحتی به زمین بزنند و سینه خیز به سوی توالت ببرند چرا دقایق بسیاری را به کتک زدن و دستور دادن گذراندند .چرا از من می‌خواستند خودم سینهٔ خیز بشوم.»
«پاسخ را همان جوان سرتیم بازجوی- که خود را سیادتی معرفی میکرد- جایی پس از ماها بازداشت و شکنجه به من داد. او که دوست و همپالکی‌اش در نهاد ریاست جمهوری به درخواست "مهدی هاشمی" پیگیر بازداشت و شکنجه من بود به تاکید و تاسف میگفت که به او تاکید کرده بودند در همان لحظات اولیه بازداشت سعی کند مرا در هم بشکند و کاری کند که من به میل خودم- به زعم آنان- به درخواست شنیع‌شان مانند با سینه بر زمین افتادن و سینه خیز رفتن تن دهم. و آن مقام در نهاد ریاست جمهوری کسی نبود جز همین آقای حمزه کرمی!
این جهان کوه است و فعل ما ندا
سوی ما آید ندا‌ها را صدا
اما این همهٔ داستان نیست.
این دوست که مایل است همچنان ناشناس بماند میگفت: «از خواندن خبر کاری که با حمزه کرمی کرده اند بحال او، خودم و ملتی گریستم. حمزه کرمی شایسته این آعمال غیر انسانی نیست. او انسانی است مانند همه ما گیرم پر اشتباه تر یا کم اشتباه تر.»
مقصر سیستمی است که حمزه کرمی میسازد و سپس شخصیت و شرف انسانی خود او را در جایی دیگر بدست کارگزارانی دیگر به تاراج و یغما می‌دهد.
اینجاست که دلیل اصرار امثال نیک آهنگ کوثر و جمعی دیگر به این که موسوی و دیگرانی مانند او باید هم امروز «داوطلبانه» جزئیات دها هزار مورد نقض حقوق بشر و هتک حرمت انسانی را که در طول مدت زمامداری‌شان رخ داده است روشن کنند و آماده پاسخگویی در دادگاهی صالحه- که در زمانی نه چندان دور برگزار خواهد شد - باشند.
تنها بدین صورت است که این زنجیرهٔ سهمگین و دور تسلسل شوم و خبیثه «سؤ استفاده از قدرت- شکنجه- سؤ استفاده از قدرت» در هم می‌شکند و ملتی پای در راه نیل به آزادی‌ها و امتیازات مصرح در اعلامیه جهانی حقوق بشر خواهد گذاشت.
--------
تکمیلی: در تماس‌های جداگانه با فرد مرود نظر آقای عامری و یکی ازنزدیکان حمزه کرمی در خارج، نظرها و اطلاعات متفاوتی به دست ما رسید.
۱- فرد مورد نظر آقای عامری(که می‌خواهد نامش محفوظ بماند)، مطالب نوشته شده در بالا را تایید کرد
۲- یکی از همکاران و نزدیکان حمزه کرمی که در خارج از کشور زندگی میکند گفت که حمزه کرمی اگر مدیر کل حقوقی بود می‌توانست شکایت دفتر ریاست جمهوری را پیگیری نماید. به همین سبب نمی‌توانسته نقشی در آوردن فشار بر فرد مورد نظر آقای عامری داشته باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر